7
This time a poem written by Adam Mickiewicz.
In Polish
Świtezianka
Jakiż to chłopiec piękny i młody,
Jaka to obok dziewica?
Brzegami sinej Świteziu wody
Idą przy świetle księżyca.
Ona mu z kosza daje maliny,
a on jej kwiatki do wianka;
Pewnie kochankiem jest tej dziewczyny,
Pewnie to jego kochanka.
Każdą noc prawie, o jednej porze,
Pod tym się widzą modrzewiem,
Młody jest strzelcem w tutejszym borze,
Kto jest dziewczyna? - ja nie wiem.
Skąd przyszła - Darmo śledzić kto pragnie;
Gdzie uszła? - nikt jej nie zbada.
Jak mokry jaskier wschodzi na bagnie,
Jak ognik nocny przepada.
"Powiedz mi piękna, luba dziewczyno,
Po co nam te tajemnice?
Jaką przybiegłaś do mnie drożyną?
Gdzie dom twój? Gdzie są rodzice?"
"Minęło lato, zżółkniały liścia,
I dżdżysta nadchodzi pora,
Zawsze mam czekać twojego przyjścia
Na dzikich brzegach jeziora?
"Zawszeż po kniejach jak sarna płocha
Jak upiór błądzisz w noc ciemną?
Zostań się lepiej z tym, co cię kocha,
Zostań się, o luba! ze mną"
"Chateczka moja stąd niedaleka
Pośrodku gęstej leszczyny;
Jest tam dostatkiem owoców, mleka,
Jest tam dostatkiem źwierzyny"
"Stój, stój - odpowie - hardy młokosie
Pomnę, co ojciec rzekł stary:
Słowicze wdzięki w mężczyzny głosie,
A w sercu lisie zamiary.
"Więcej się waszej obłudy boję,
Niż w zmienne ufam zapały,
Może bym prośby przyjęła twoje,
Ale czy będziesz mnie stały?"
Chłopiec przyklęknął, chwycił w dłoń piasku,
Piekielne wzywał potęgi,
Klął się przy świętym księżyca blasku,
Lecz czy dochowa przysięgi?
"Dochowaj, strzelcze, to moja rada:
Bo kto przysięgę naruszy,
Ach, biada jemu, za życia biada!
I biada jego złej duszy!"
To mówiąc dziewka więcej nie czeka,
Wieniec włożyła na skronie
I pożegnawszy strzelca z daleka,
Na zwykłe uchodzi błonie.
Próżno się za nią strzelec pomyka,
Rączym wybiegom nie sprostał,
Znikła jak lekki powiew wietrzyka,
A on sam jeden pozostał.
Sam został, dziką powraca drogą,
Ziemia uchyla się grząska,
Cisza wokoło, tylko pod nogą
Zwiędła szeleszcze gałązka.
Idzie nad wodą, błędny krok niesie,
Błędnymi strzela oczyma;
Wtem wiatr zaszumiał po gęstym lesie,
Woda się burzy i wzdyma.
Burzy się, wzdyma, Pękają tonie,
O niesłychane zjawiska!
Ponad srebrzyste Świtezi błonie
Dziewicza piękność wytryska.
Jej twarz jak róży bladej zawoje
Skropione jutrzenki łezką;
Jako mgła lekka, tak lekkie stroje
Obwiały postać niebieską
"Chłopcze mój piękny, chłopcze mój młody -
Zanuci czule dziewica -
Po co wokoło Świteziu wody
Błądzisz przy świetle księżyca?
"Po co żałujesz dzikiej wietrznicy,
Która cię zwabia w te knieje,
Zawraca głowę, rzuca w tęsknicy
I może jeszcze się śmieje?
Daj się namówić czułym wyrazem,
Porzuć wzdychania i żale,
Do mnie tu, do mnie, tu będziem razem,
Po wodnym pląsać krysztale.
"Czy zechcesz niby jaskółka chybka
Oblicze tylko wód muskać;
Czy zdrów jak rybka, wesoł jak rybka,
Cały dzień ze mną się pluskać.
"A na noc w łożu srebrnej topieli
Pod namiotami zwierciadeł
Na miękkiej wodnych lilijek bieli
Śród boskich usnąć widziadeł"
Wtem z zasłon błysną piersi łabędzie,
Strzelec w ziemię patrzy skromnie.
Dziewica w lekkim zbliża się pędzie
I 'Do mnie - woła - pójdź do mnie'
I na wiatr lotne rzuciwszy stopy
Jak tęcza śmiga w krąg wielki,
To znowu siekąc wodne zatopy,
Srebrnymi pryska kropelki.
Podbiega strzelec i staje w biegu
I chciałby skoczyć, i nie chce;
Wtem modra fala prysnąwszy z brzegu
Z lekka mu w stopy połechce
I tak go łechce, i tak go znęca,
Tak się w nim serce rozpływa,
Jak gdy tajemnie rękę młodzieńca
Ściśnie kochanka wstydliwa
Zapomniał strzelec o swej dziewczynie
Przysięgą pogardził świętą,
Na zgubę oślep bieży w głębinie,
Nową zwabiony ponętą.
Bieży i patrzy, patrzy i bieży;
Niesie go wodne przestworze,
Już z dala suchych odbiegł wybrzeży
Na średnim igra jeziorze
I już dłoń śnieżną w swej ciśnie dłoni
W pięknych licach topi oczy,
Ustami usta różane goni
I skoczne okręgi toczy
Wtem wietrzyk świsnął, obłoczek pryska,
Co ją w łudzącym krył blasku,
Poznaje strzelec dziewczynę z bliska:
Ach, to dziewczyna spod lasku!
"A gdzie przysięga? gdzie moja rada?
Wszak kto przysięgę naruszy,
Ach, biada jemu, za życia biada!
I biada jego złej duszy!
"Nie tobie igrać przez srebrne tonie
Lub nurkiem pluskać w głąb jasną;
Surowa ziemia ciało pochłonie,
Oczy twe żwirem zagasną.
"A dusza przy tym świadomym drzewie
Niech lat doczeka tysiąca
Wiecznie piekielne cierpiąc żarzewie
Nie ma czym zgasić gorąca".
Słyszy to strzelec, błędny krok niesie,
Błędnymi rzuca oczyma,
A wicher szumi po gęstym lesie,
Woda się burzy i wzdyma.
Burzy, się, wzdyma i wre aż do dna,
Kręconym nurtem pochwyca,
Roztwiera paszczę otchłań podwodna,
Ginie z młodzieńcem dziewica. .
Woda się dotąd burzy i pieni,
Dotąd przy świetle księżyca
Snuje się para znikomych cieni:
Jest to z młodzieńcem dziewica.
Ona po srebrnym pląsa jeziorze,
On pod tym jęczy modrzewiem.
Któż jest młodzieniec? - strzelcem był w borze.
A kto dziewczyna? - ja nie wiem.
In English
Fair Maiden from Świteź
Who is this lad so handsome and young?
Who is that maiden so fair?
Who at the moonlight, by waters livid
Of Świteź awalking are?
With razzes from basket she dowers him,
He gives her the blooms to her wreath;
Suppose, that his true lover is she,
As he is the sweetheart of her.
Nearly each night, at the same hour
Upon this larch they two meet,
The lad is a hunter in forest near,
And who is the lass? I don't wit ...
Where has she come from? In vein one traces;
Where's gone she - Who's there to observe?
As crowfoot wet in swamp she arises,
As glimmer of night she’s a-fading.
"Tell me my darling, my maiden sweet,
Must in mystery we live?
What path to me thy feet have lead,
Where's home thy, and parents of thee?
Yellowed the leaves, the summer gone by,
And comes rainy season along,
Must I await each arrival thine,
On the lake's haggard shore?
"Always as deer reed among the woods
Through dark night as a phantom roamst thee,
Oh, better stay with the one that loves thou,
Oh, darling my, stay with me!"
"My little log-cabin from hence stands near,
Amongst the filber-trees thickset,
Galore we have there of fruits and milk,
And plenty of game one finds thither"
"Stop, stay!", replies she, "my lad so lofty,
My father old said, I'll remind:
Nightingale's grace is in man's voice,
But foxiness in his heart.
More of your cant I am afraid,
Than trust I the fervor of thine;
Maybe thy boon I would embrace,
But would you be a true love of mine?
So kneeled down the lad, took handful of gravel,
And summoned the forces infernal,
Upon the holy moonlight he swore,
But will he to oath his be faitful?
"Be faithful, oh hunter, that's my advice,
For whosever the oath sacred breaks,
Oh, wellaway to him while he lives,
And wellaway when he’s dead!”
So spake, no more the maiden abides,
She put her wreath on her head,
And, from afar the hunter she’s blessing,
To fields green comes she away.
In vain is hunter following her,
Can't catch her swiftly a-running,
As gentle aflatus she faded away,
And all'lone stayed he, thither standing.
All'lone stayed he, wild path a-returning,
The quicksand and slush is a-sagging,
Silence around, only under his feet
A withered twig is a-rustling.
At the water he's walking, with steps uncertain,
With faraway look he is ogling,
Swiftly, in thickset wood wind has blown,
And waters are seething and ruffling.
They're seething, they're ruffling, the mirror is bursting
O, following phantoms nameless!
A vestal fairness outgushing is
Through Świteź' silvery waters
Like rose's pale lobes her face appearing,
Sprent with a tear of a dawning,
Light as a mist is the attire
The heavenly figure is wearing
"My lad o handsome, my lad o youtful,"
The maiden's tenderly humming,
What for art thou, round Świteź waters,
Must at the moonlight a-roaming?"
"Why are thou for this maid haggard moaning,
Who thee in those forests is luring,
Troubles thyself, forsakes thou yearning,
And maybe of thee is a-taunting?"
"Please, be persuaded with word so tender,
Abandon thy sorrow and sighing,
Come hither, to me, we'll hither together,
On water crystal be dancing.
Would thou as keen as a swallow supple,
The water mirror be skimming?
Or, as sound as a trout, and as cheerful as trout
All day with me be a-swimming?
And night to spend in silver cradle's deep,
Below the watery mirrors
On lilies pale white deeply asleep,
And dream of the phantoms prodigious"
Swiftly, the swan-like bosom shines bare,
Down the ashamed hunter's gazing,
Slightly approaching to him is the maiden
And "come, come to me", she is calling.
Putting her feet light straight on the wind
In the air as a rainbow she’s dancing,
Then, watery mirrors slightly she hit,
With silvery drops she’s a-bursting.
Runs near the hunter, in place he’s halting,
Both wants he to jump and he’s shuffling;
Once, the wave blue springs from the shore
And lightly his feet is a-tickling.
It’s so a-tickling, it’s so alluring,
The lad’s heart melting completely,
As if his hand already held was
By a shy lover secretely.
Forgot the lad of his loved maiden
With oath his sacred disdained he,
To abyss blue to his doom he’s rushing,
With a new seduction allured.
He’s looking and running, and running and looking,
The mirror of water him carrying,
And far he went from the shores dry,
In the lake’s middle he’s dancing.
Once, the palm snowy in his hand holds he,
At the face gorgeous he’s gazing,
And, with his lips her lips he’s a-chasing
And circles high he’s a-dancing.
Once zephyr’s swishing, the cloud’s a-fading,
Which hid her with glare illusory;
Now this lass well can he distinguish:
Ah, it’s the one from the forest!
"Where's the oath thy? Where's my advice?
For whosever the oath sacred breaks,
Oh, wellaway to him, while he lives,
And wellaway when he’s dead!"
Not thou in the waters deep will be dallying,
Not thou in the lake vivid be diving;
Crude soil will take the body of thine,
With dirt will be darkened thy eyes".
"And spirit of thine, upon this tree conscious,
For thousand years will be waiting,
Forever suffering from heat infernal,
To put it out all unable"
So heard the hunter, with steps uncertain,
With faraway look he is ogling,
And blows the gale in the forest thickset,
The water is seething and ruffling.
It's seething, it's ruffling, till bottom's boiling,
Seizing them with current a-whirling,
The mouth of the lake's abyss is opening,
And with a lad a maiden is fading.
Till now, the water is seething and ruflling;
Hitherto, at the moon's light shiny
A pair of shadows transient is spunning,
This is the lad and the maiden.
She's dancing on the lake's silvery mirror,
He's upon this larch a-groaning,
Whom was the lad? - a hunter in forest,
And who is the lass? I don't wit.
Reply With Quote
España
Bookmarks