The Lawspeaker
09-06-2011, 04:13 PM
Mooi Frans Vlaanderen
Waar ooit het Nederlands bloeide
http://www.roepstem.net/img/schildleeuw.gif
Ten Geleide; wat is Frans-Vlaanderen / de Franse Nederlanden?
Frans-Vlaanderen is dat deel van Frankrijk dat in de zeventiende eeuw tijdens de regering van de Franse Koning Lodewijk de 14de is veroverd op de Nederlanden. Sinds die gebiedsdelen onder Frans (cultureel) gezag kwamen werden het plaatselijke Nederlands en iedereen die die taal in het openbaar sprak gediscrimineerd.
Op school werden kinderen gestraft voor hun on-Franse tongval. Tot op de dag van vandaag wordt de plaatselijke Nederlandse taal, het 'Vlemsch' geminacht door de authoriteiten, met als gevolg dat het oorspronkelijk spreken van deze Dietse taal op sterven na dood is. De Franse staat kent een lange geschiedenis van actieve, egalistische natiebouw. In het beeld van één groot Frankrijk met één taal en één cultuur en grandeur, met de politiek van Assimilation als middel om dit doel te bereiken, hebben gemeenschappen van oorspronkelijk anderstaligen, van niet-Fransen, binnen de staatsgrenzen van de Hexagone eerder gegolden als een hindernis i.p.v. een culturele verrijking. Het Vlemsch van het Département Nord-Pas-de-Calais is een randstreek van Frankrijk, dus daar vindt men een minderheidstaal. Kijk naar de rest van Frankrijk, waar in de geografische en staatkundige marges van het land autochtone etnische minderheden wonen; aan zee heeft men gepoogd de Bretoense Kelten steevast te verfransen waardoor thans het Bretoens slechts een schim is van wat het was; in het zuiden, aan de golf van Biskaje, stelt het Baskisch nog maar weinig voor vanwege de Assimilation; in de aan de Middellandse Zee grenzende streek van de Roussillon zijn er Catalanen die er hun identieke Rossellones spreken, maar het aantal sprekers van dit Catalaans is sterk afgenomen; in de Elzas is het Elzassisch - in feite een Duitse taal - met grote inspanning verdrongen naar enkele kleine dorpen en slechts de monden van oudere mensen; noordelijk van Thionville werd er nog Luxemburgs/Lëtzebuergesch - in feite Moezelfrankisch - gesproken. Thans niet meer.
De grensgebieden zijn veroverd op anderstalige landen en volkeren en de eenheidsdwang van het Frankrijk in de 20ste, 19de en 18de eeuwen heeft omvangrijke culturen uitgedund.
Maar sommige invloedrijke elementen binnen het Franse staatsbestuur ziet nu in dat het van een rijkdom getuigt wanneer er binnen de landsgrenzen autochtone minderheidstalen en -culturen bestaan. Bretoense, Elzassische en Catalaanse taal- en cultuurorganisaties ontvangen geldelijke steun van de regering om hun taal te behouden en uit te bouwen. Dit is zeer goed nieuws want zo voelt men zich niet een vreemdeling in eigen land en zal de taal zich zelfs kunnen uitbreiden omdat in deze tijden van Europa-wijde herwaardering voor plaatselijke culturen en talen het hebben van een plaatselijke kleurrijkheid een rijkdom en bijzonderheid is. De eigen cultuur is niet langer een hindernis maar een verdienste. De houding jegens de autochtone Vlamingen in Frankrijk is ook versoepeld. Dezen zullen zich op meer terreinen thuis kunnen voelen en zo zouden ze zich verdienstelijk kunnen maken voor de natie. Maar deze versoepeling is slechts van cultureel belang voor de Bretoenen, Elzassers en Basken. Niet voor de Vlamingen. Hoe kan dat?
Culturele organisaties pogen het Algemeen Beschaafd Nederlands aan te prijzen onder de Vlamingen, aangezien het Vlemsch, het dialect, aan het uitsterven is. Daar komt - gelukkig - bij dat de Franse regering er onlangs toe over gegaan is in het noordelijke departement het Nederlands als taal te onderwijzen op sommige onderwijsinstellingen, zoals dat ook met Duits en Engels het geval is. Doch de cultuurtaal Nederlands, de plaatselijke autochtone vorm, is helaas terugedrongen tot een aantal van vijftig- tot honderdduizend sprekers. Het zal niet lang duren of het Vlaams is effectief met de grond gelijk gemaakt. Laten we hopen dat dit gat wordt opgevuld door het Nederlands; de taal die de Germaanse Nederlanden van de Dollard tot aan de Somme verenigt.
Is het Bretoens in Bretagne verdrongen naar de kliffen en kustlijn van dit bijzondere schiereiland; het Vlemsch is slechts nog een curiosum tijdens carnaval of in kleide dorpen waar oudere mensen een gezellig, koddig patois bezigen dat eigen is aan de vriendelijke Vlaamse streek. Dit Vlemsch is in feite een restant van een veel grotere streektaal die onmiskenbaar deel uitmaakte van de noordelijker gesproken dialecten in westelijk België en westelijk Nederland.
Lees meer door te kiezen uit de verwijzingen in de inhoudsopgave hieronder en kom te weten wat de eigenlijke namen zijn van Noord-Franse plaatsen als Calais en Lille, Douai, Cambrai en Boulogne. Lees verder over de toekomst en het verleden van deze voor het Nederlandse spraakgebied verloren gebiedsdelen.
Voor de rest van het artikel.. klik op de schakel (http://www.roepstem.net/vlaanderen.html#heden2).
Waar ooit het Nederlands bloeide
http://www.roepstem.net/img/schildleeuw.gif
Ten Geleide; wat is Frans-Vlaanderen / de Franse Nederlanden?
Frans-Vlaanderen is dat deel van Frankrijk dat in de zeventiende eeuw tijdens de regering van de Franse Koning Lodewijk de 14de is veroverd op de Nederlanden. Sinds die gebiedsdelen onder Frans (cultureel) gezag kwamen werden het plaatselijke Nederlands en iedereen die die taal in het openbaar sprak gediscrimineerd.
Op school werden kinderen gestraft voor hun on-Franse tongval. Tot op de dag van vandaag wordt de plaatselijke Nederlandse taal, het 'Vlemsch' geminacht door de authoriteiten, met als gevolg dat het oorspronkelijk spreken van deze Dietse taal op sterven na dood is. De Franse staat kent een lange geschiedenis van actieve, egalistische natiebouw. In het beeld van één groot Frankrijk met één taal en één cultuur en grandeur, met de politiek van Assimilation als middel om dit doel te bereiken, hebben gemeenschappen van oorspronkelijk anderstaligen, van niet-Fransen, binnen de staatsgrenzen van de Hexagone eerder gegolden als een hindernis i.p.v. een culturele verrijking. Het Vlemsch van het Département Nord-Pas-de-Calais is een randstreek van Frankrijk, dus daar vindt men een minderheidstaal. Kijk naar de rest van Frankrijk, waar in de geografische en staatkundige marges van het land autochtone etnische minderheden wonen; aan zee heeft men gepoogd de Bretoense Kelten steevast te verfransen waardoor thans het Bretoens slechts een schim is van wat het was; in het zuiden, aan de golf van Biskaje, stelt het Baskisch nog maar weinig voor vanwege de Assimilation; in de aan de Middellandse Zee grenzende streek van de Roussillon zijn er Catalanen die er hun identieke Rossellones spreken, maar het aantal sprekers van dit Catalaans is sterk afgenomen; in de Elzas is het Elzassisch - in feite een Duitse taal - met grote inspanning verdrongen naar enkele kleine dorpen en slechts de monden van oudere mensen; noordelijk van Thionville werd er nog Luxemburgs/Lëtzebuergesch - in feite Moezelfrankisch - gesproken. Thans niet meer.
De grensgebieden zijn veroverd op anderstalige landen en volkeren en de eenheidsdwang van het Frankrijk in de 20ste, 19de en 18de eeuwen heeft omvangrijke culturen uitgedund.
Maar sommige invloedrijke elementen binnen het Franse staatsbestuur ziet nu in dat het van een rijkdom getuigt wanneer er binnen de landsgrenzen autochtone minderheidstalen en -culturen bestaan. Bretoense, Elzassische en Catalaanse taal- en cultuurorganisaties ontvangen geldelijke steun van de regering om hun taal te behouden en uit te bouwen. Dit is zeer goed nieuws want zo voelt men zich niet een vreemdeling in eigen land en zal de taal zich zelfs kunnen uitbreiden omdat in deze tijden van Europa-wijde herwaardering voor plaatselijke culturen en talen het hebben van een plaatselijke kleurrijkheid een rijkdom en bijzonderheid is. De eigen cultuur is niet langer een hindernis maar een verdienste. De houding jegens de autochtone Vlamingen in Frankrijk is ook versoepeld. Dezen zullen zich op meer terreinen thuis kunnen voelen en zo zouden ze zich verdienstelijk kunnen maken voor de natie. Maar deze versoepeling is slechts van cultureel belang voor de Bretoenen, Elzassers en Basken. Niet voor de Vlamingen. Hoe kan dat?
Culturele organisaties pogen het Algemeen Beschaafd Nederlands aan te prijzen onder de Vlamingen, aangezien het Vlemsch, het dialect, aan het uitsterven is. Daar komt - gelukkig - bij dat de Franse regering er onlangs toe over gegaan is in het noordelijke departement het Nederlands als taal te onderwijzen op sommige onderwijsinstellingen, zoals dat ook met Duits en Engels het geval is. Doch de cultuurtaal Nederlands, de plaatselijke autochtone vorm, is helaas terugedrongen tot een aantal van vijftig- tot honderdduizend sprekers. Het zal niet lang duren of het Vlaams is effectief met de grond gelijk gemaakt. Laten we hopen dat dit gat wordt opgevuld door het Nederlands; de taal die de Germaanse Nederlanden van de Dollard tot aan de Somme verenigt.
Is het Bretoens in Bretagne verdrongen naar de kliffen en kustlijn van dit bijzondere schiereiland; het Vlemsch is slechts nog een curiosum tijdens carnaval of in kleide dorpen waar oudere mensen een gezellig, koddig patois bezigen dat eigen is aan de vriendelijke Vlaamse streek. Dit Vlemsch is in feite een restant van een veel grotere streektaal die onmiskenbaar deel uitmaakte van de noordelijker gesproken dialecten in westelijk België en westelijk Nederland.
Lees meer door te kiezen uit de verwijzingen in de inhoudsopgave hieronder en kom te weten wat de eigenlijke namen zijn van Noord-Franse plaatsen als Calais en Lille, Douai, Cambrai en Boulogne. Lees verder over de toekomst en het verleden van deze voor het Nederlandse spraakgebied verloren gebiedsdelen.
Voor de rest van het artikel.. klik op de schakel (http://www.roepstem.net/vlaanderen.html#heden2).