The Lawspeaker
07-02-2009, 10:52 AM
"Zonder tolerantie geen wereldmacht" (http://www.knack.be/nieuws/wereld/-zonder-tolerantie-geen-wereldmacht-/site72-section26-article35823.html)
Het recept om een wereldmacht zonder concurrentie te worden, bevat tolerantie als onontbeerlijk ingrediënt. Dat besluit de Amerikaanse professor Amy Chua in haar vergelijkende studie van historische hypermachten, 'Wereldrijk voor een dag'.
"Ik wilde achterhalen wat supermachten die op alle terreinen dominant waren, gemeenschappelijk hadden", zegt Chua in Knack. "Het Romeinse en Britse Rijk, waarmee ik het meest vertrouwd was, maar ook het Perzische Rijk, het Mongoolse Rijk en de Chinese Tangdynastie bleken echte hypermachten te zijn.
"Er was één kenmerk dat me bij de opgang van al deze imperia opviel: de strategische tolerantie tegenover buitenstaanders."
Knack: Wellicht verstaat u onder tolerantie iets anders dan wij. Van gelijke rechten en respect voor de medemens lag Djengis Khan toch niet wakker?
Chua: Klopt. Ook het Romeinse Rijk met zijn slaven en gladiatorspelen kunnen we niet tolerant noemen in de hedendaagse betekenis van het woord. De mensenrechten werden er zeker niet gerespecteerd en vrouwen telden niet mee.
De Romeinen waren tolerant in die zin dat huidkleur, religie, taal of afkomst geen punt was. Mensen met verschillende achtergronden en culturen waren welkom in het leger en konden ook Romeinse burgers worden.
Knack: Over de opkomst en val van wereldrijken zijn bibliotheken volgeschreven. Was dat niet eerder opgemerkt?
Chua: Er bestaat heel veel literatuur over supermachten, het merendeel monografieën, maar een vergelijkende studie van hypermachten is nieuw. Ik zag dat inclusie als een rode draad door de geschiedenis van hypermachten loopt.
Mijn theorie is niet: hoe meer tolerantie, hoe meer macht, maar wel dat tolerantie een noodzakelijke voorwaarde is opdat een hypermacht zich zou kunnen ontwikkelen. Want om op alle vlakken dominant te zijn ten opzichte van andere rijken, moet men op alle vlakken de beste mensen binnenhalen en die zijn binnen één rijk eenvoudigweg niet te vinden.
Knack: Is het punt waarop assimilatie niet meer werkt in de VS nog veraf?
Chua: We moeten het probleem op twee niveaus bekijken. Binnenlands steekt xenofobie de kop op tegen Mexicanen en andere latino's, en tegen moslims. Ik ben principieel voor een maatschappij die zich openstelt voor immigratie en niet alleen voor hooggeschoolde krachten. Vele briljante koppen waren armoedzaaiers toen ze in Amerika aankwamen.
Maar we moeten de poorten ook niet zomaar opengooien: immigranten moeten onze waarden aanvaarden en we moeten vermijden dat een te grote vloedgolf de bestaande rechtse en racistische ressentimenten verder aanwakkert.
De VS hebben in het verleden telkens de weerstand tegen nieuwe golven van immigranten - Italianen, Ieren, Joden, noem maar op - weten te overwinnen. Als de economische situatie zich herstelt, moet dat nu ook kunnen.
Internationaal ligt het moeilijker. Miljoenen mensen koesteren wrok tegen de VS als dominante hypermacht. Overal ter wereld drinken mensen cola en dragen ze jeans, maar dat genereert duidelijk geen bindmiddel en geen loyaliteit.
De neoconservatieven meenden dat het volstond om het culturele pakket van Hollywoodfilms, cola, Starbucks, McDonald's en jeans te verspreiden, maar dat heeft alleen maar tot een haat-liefderelatie geleid.
De mensen verlangen wel naar die verleidelijke wereld, maar het frustreert hen dat ze niet aan de Amerikaanse samenleving kunnen deelnemen. Anders dan de Romeinen bieden de VS immers geen burgerschap aan.
Knack: U schreef uw boek voor president Obama aan de macht kwam. Herkent u iets van uw aanbevelingen in zijn beleid?
Chua: Mijn boek was deels opgevat als waarschuwing tegen de unilaterale buitenlandse politiek van Bush en de toenemende binnenlandse xenofobie. De verkiezing van Obama, als Afro-Amerikaan en kind uit een gebroken gezin, was een goed signaal voor de VS als het land van vele mogelijkheden.
President Obama heeft nu wel gigantische problemen geërfd, zoals de economische crisis en de situatie in Irak en Afghanistan, maar ik ben het in grote lijnen eens met zijn aanpak die op het internationale vlak ook coöperatiever is.
Laten we hopen dat zijn beleid niet doorkruist wordt door een terroristische aanval. Angst is de beste voedingsbodem voor onverdraagzaamheid.
Het recept om een wereldmacht zonder concurrentie te worden, bevat tolerantie als onontbeerlijk ingrediënt. Dat besluit de Amerikaanse professor Amy Chua in haar vergelijkende studie van historische hypermachten, 'Wereldrijk voor een dag'.
"Ik wilde achterhalen wat supermachten die op alle terreinen dominant waren, gemeenschappelijk hadden", zegt Chua in Knack. "Het Romeinse en Britse Rijk, waarmee ik het meest vertrouwd was, maar ook het Perzische Rijk, het Mongoolse Rijk en de Chinese Tangdynastie bleken echte hypermachten te zijn.
"Er was één kenmerk dat me bij de opgang van al deze imperia opviel: de strategische tolerantie tegenover buitenstaanders."
Knack: Wellicht verstaat u onder tolerantie iets anders dan wij. Van gelijke rechten en respect voor de medemens lag Djengis Khan toch niet wakker?
Chua: Klopt. Ook het Romeinse Rijk met zijn slaven en gladiatorspelen kunnen we niet tolerant noemen in de hedendaagse betekenis van het woord. De mensenrechten werden er zeker niet gerespecteerd en vrouwen telden niet mee.
De Romeinen waren tolerant in die zin dat huidkleur, religie, taal of afkomst geen punt was. Mensen met verschillende achtergronden en culturen waren welkom in het leger en konden ook Romeinse burgers worden.
Knack: Over de opkomst en val van wereldrijken zijn bibliotheken volgeschreven. Was dat niet eerder opgemerkt?
Chua: Er bestaat heel veel literatuur over supermachten, het merendeel monografieën, maar een vergelijkende studie van hypermachten is nieuw. Ik zag dat inclusie als een rode draad door de geschiedenis van hypermachten loopt.
Mijn theorie is niet: hoe meer tolerantie, hoe meer macht, maar wel dat tolerantie een noodzakelijke voorwaarde is opdat een hypermacht zich zou kunnen ontwikkelen. Want om op alle vlakken dominant te zijn ten opzichte van andere rijken, moet men op alle vlakken de beste mensen binnenhalen en die zijn binnen één rijk eenvoudigweg niet te vinden.
Knack: Is het punt waarop assimilatie niet meer werkt in de VS nog veraf?
Chua: We moeten het probleem op twee niveaus bekijken. Binnenlands steekt xenofobie de kop op tegen Mexicanen en andere latino's, en tegen moslims. Ik ben principieel voor een maatschappij die zich openstelt voor immigratie en niet alleen voor hooggeschoolde krachten. Vele briljante koppen waren armoedzaaiers toen ze in Amerika aankwamen.
Maar we moeten de poorten ook niet zomaar opengooien: immigranten moeten onze waarden aanvaarden en we moeten vermijden dat een te grote vloedgolf de bestaande rechtse en racistische ressentimenten verder aanwakkert.
De VS hebben in het verleden telkens de weerstand tegen nieuwe golven van immigranten - Italianen, Ieren, Joden, noem maar op - weten te overwinnen. Als de economische situatie zich herstelt, moet dat nu ook kunnen.
Internationaal ligt het moeilijker. Miljoenen mensen koesteren wrok tegen de VS als dominante hypermacht. Overal ter wereld drinken mensen cola en dragen ze jeans, maar dat genereert duidelijk geen bindmiddel en geen loyaliteit.
De neoconservatieven meenden dat het volstond om het culturele pakket van Hollywoodfilms, cola, Starbucks, McDonald's en jeans te verspreiden, maar dat heeft alleen maar tot een haat-liefderelatie geleid.
De mensen verlangen wel naar die verleidelijke wereld, maar het frustreert hen dat ze niet aan de Amerikaanse samenleving kunnen deelnemen. Anders dan de Romeinen bieden de VS immers geen burgerschap aan.
Knack: U schreef uw boek voor president Obama aan de macht kwam. Herkent u iets van uw aanbevelingen in zijn beleid?
Chua: Mijn boek was deels opgevat als waarschuwing tegen de unilaterale buitenlandse politiek van Bush en de toenemende binnenlandse xenofobie. De verkiezing van Obama, als Afro-Amerikaan en kind uit een gebroken gezin, was een goed signaal voor de VS als het land van vele mogelijkheden.
President Obama heeft nu wel gigantische problemen geërfd, zoals de economische crisis en de situatie in Irak en Afghanistan, maar ik ben het in grote lijnen eens met zijn aanpak die op het internationale vlak ook coöperatiever is.
Laten we hopen dat zijn beleid niet doorkruist wordt door een terroristische aanval. Angst is de beste voedingsbodem voor onverdraagzaamheid.