KLIK

Wat betreft het bestaan van groepseigenschappen is er in het geval van joden sprake van regelrechte schizofrenie: aan de ene kant, hoewel niet zo vaak, wordt keihard ontkend dat er zoiets als joods-zijn bestaat uitleg of detail , en aan de ene kant belicht men dolgraag dat joods-zijn. Hier tonen we een aantal voorbeelden van het laatste.

Het eerste citaat stamt uit een artikel (Volkskrant Magazine, 3 april 2004) over mensen met een joodse vader en niet-joodse moeder, door de joden daarom niet gezien als joods:

’Door deze niet-joodse ex werd ik als joodse vrouw gezien, maar toen ik tijdens mijn studie in Israël verliefd werd op een joodse man uit New-York en met hem naar Amerika vertrok …’ Ze hoeft haar verhaal niet af te maken. Relatiebemiddelings-consulent Evelien kent de afloop. ‘Hij mocht van zijn ouders niet met je trouwen omdat je niet joods genoeg bent.’

Er zijn heel veel bronnen met dezelfde soort redenatie, en over vele andere onderwerpen naast huwelijkskeuze - nog een voorbeeldje (de Volkskrant, 20-07-2007, Quotes), een uitspraak gedaan door opperrabijn Shlomo Amar:

‘Joden kunnen niet trouwen met niet-joden, dat is zo duidelijk als wat.
Als "uitsluiting uitsluitend op grond van ras" deel uitmaakt van de definitie van racisme , is het bovenstaande cultuurgedrag racisme.

Een fysiek wat grootschaliger voorbeeld (uit: De Volkskrant, 19-07-2005, door Alex Burghoorn)


Voor wie last heeft van de verbetenheid en de wrok

'Inburgering', stelt PvdA-coryfee Wallage, 'loopt via de weg van emancipatie, niet via de aanpassing.' Stukken van hem uit de jaren '90 zijn gebundeld in Plaats van bestemming.

... Op bladzijde 155 van Plaats van bestemming vinden we in een opstel uit 2001 het beredeneerde, en in elk geval het humane antwoord. 'Inburgering', schrijft Wallage, 'loopt via de weg van emancipatie, niet via de aanpassing.' Zeg zelf, hier wordt al het gedraai en gedoe dat de laatste weken rondom het onderwerp is vertoond, in een pennestreek geanalyseerd en gekarakteriseerd.
'Wat voor mensbeeld hebben politici eigenlijk die migranten met droge ogen hun identiteit denken te kunnen afpakken?', stelt Wallage in een volgend stuk. 'Je cultuur, je moedertaal, de verhalen van je ouders en grootouders, de humor, het verdriet dat alles kun je niet afleggen alsof het een oude jas is.' ...
Hij beschrijft hoe hij in Manhattan eens een groep oude Joodse mannen trof op een bankje aan het water. Ze kwamen uit Oost-Europa en woonden al een halve eeuw in Amerika. Ze spraken Jiddisch met elkaar. ...
'Jud bleibt Jud', zeiden de Duitsers. ...

Hier zien we dus dat Wallage de uitspraak 'Jud bleibt Jud' signaleert als racistisch - Joden worden erin apart gezet door Duitsers.
Maar nog geen alinea ervoor (in dit artikel), staat iets waarin Joden zich apart zetten - mogelijkerwijs zelfs apart van Duitsers. En dat signaleert Wallage niet als racisme.
Het waarom hebben we al verklaard, en uitgebreid geďllustreerd ervoor: het is voor Joden zo gebruikelijk dit soort termen en houding te hanteren, dat het hen totaal ontgaat dat het racisme is. En dat het racisme is, in iedere geval volgens hun normen volgt uit het feit dat als anderen dezelfde terminologie hanteren, ze het onmiddellijk als racisme benoemen.
Dus wat het ene "ras" wel mag, Joden, mag het andere, alle niet-Joden, niet. En kijk, laat dat nu precies de definitie van "racisme" zijn. Een door Joden gehanteerd racisme. Iets dat ze al net zo lang doen als hun cultuur bestaat - want het is allemaal gecanoniseerd in hun bijbel en andere heilige boeken, en nog talloze andere voorschriften.
En wat uiteindelijk allemaal samengevat kan worden in één enkel begrip uit die hele canon: het idee dat de Joden God's uitverkoren volk zijn. En dat dus alle andere volken pech hebben. Die zijn niet God's eigen volk. Die zijn dus minder. Kijk maar wat Jacques Wallage daar van vindt (Over identiteit, zelfrespect en integratie, zesde DEND-lezing, door J. Wallage, burgemeester van Groningen, 31-10-2002, in Tilburg):

Het bizarre is dat Nederland als het om verbindende culturele noties gaat een schamel gezamenlijk bezit heeft.

Inderdaad, vergeleken bij de grote verzameling geboden en verboden van de Joodse cultuur heeft de Nederlandse cultuur maar schamel weinig van dat soort culturele gedachtegoed. En omdat het zo weinig culturele gedachtegoed van de Joodse soort heeft, is het ook zo dat Nederlanders, in tegenstelling tot de Joden, eigenlijk helemaal gen recht hebben op een eigen land (NRC Handelsblad, 10/19-01-2004, door Paul Scheffer, De fictie van grenzeloze solidariteit):

... De sociaal-democratische burgemeester Jacques Wallage zegt: maar wie zijn wij om een`eerstgeboorterecht' uit te oefenen, hoezo is Nederland van zijn inwoners? Iedereen heeft recht op dit stukje aarde, waarom zouden zijn toevallige inwoners daar enig bijzonder recht op kunnen doen gelden? Deze erfenis van vier eeuwen staat ter beschikking van iedereen. ...

Dit begint toch regelrecht te lijken op een afkeer van de Nederlandse cultuur: het is er niet, en het mag zomaar door iets anders vervangen worden. Daar waar de eigen, Joodse, cultuur gepresenteerd wordt als iets dat als ware het goud behouden moet blijven. Het is dat hij het zelf zegt (najaarscongres van de Banning Werkgemeenschap voor de PvdA, van ND.nl, 22-11-2008):

Wallage zegt zich ervoor te schamen dat zijn partij ,,ruimte heeft geboden aan discussies, die 'etnocentrisme' als sterke ondertoon hebben''. ,,Als kind uit een joods gezin, heb ik een scherpe antenne voor vreemdelingenhaat. Ik waarschuw voor debatten en argumenten, die in feite een andere discussie bedekken.''

Anders hadden wij moeten constateren dat Jacques Wallage alles weg heeft van een racist die wel de splinter in andermans oog ziet, maar de balk in het eigen.
Helaas is Jacques Wallage, zoals zijn maatschappelijke positie al aangeeft, in deze niet een excentrieke eenling (een ander geval is Job Cohen ), maar een enigszins onvoorzichtig woordvoerder van een grote groep mensen - meer over dit Joodse racisme hier .
Nog een voorbeeld van een splinter-en-balk redenatie, nu in verband met partnerkeuze:


Uit: De Volkskrant, 19-09-2009, ingezonden brief van Rachel Reedijk (Amsterdam)