Macedonia: the cradle of Slavic civilization

[Serbian Eagle]

Борбата на Мукос, 1905

По смртта на бугарскиот војвода Стеван Димитров и пропаѓањето на неговата чета на Орешките ливади, бугарската организација се почувствувала многу загрозена во Западното Повардарие. Бидејќи не успеала да навлезе во Порече, кумановскиот регион го презеле српските чети. На бугарските комитети им преостанало максимално да се ангажираат како би ја задржале Велешката област и на тој начин да го спречат поврзување на Србите од двете страни на Вардар. Покрај тоа, Србите почнале да преземаат некои бугарски села во близина на Велес и Прилеп. Поради сето тоа, бугарската организација концентрирале неколку стотици добро вооружени комити во областа на Велес, предводени од Пенчо Константинов (активен поручник во бугарската армија), Пенчо Шиваров, Иван Аљабакот, Секула, Дачев, Сугарев, браќата Петар и Гига Ацев. Нивната цел била да ги растурат српските чети во директните судири, кои биле бројчано послаби (некои уште полошо вооружени).

На 20 јуни 1905 година, на врвот Мукос на планината Бабуна, која го раздвојува велешкото и прилепското подрачје, се водела битка помеѓу две српски чети и заедничко здружените бугарски чети. Српските чети биле предводени од Јован Бабунски родум од Велес и Глигор Соколовиќ родум од Прилеп (вкупно 31 четник). Според Бабунски, бугарската чета имала 120 комити и ја командувале Константинов, Сугарев и Дачев. По четири часа борба, бугарската чета била поразена. Загинале 10 комити и откако го раниле и самиот војвода Константинов во рамото и Дачов во нозете, комитите побегнале. Огнените истрели го привлекле турскиот екипаж од Прилеп, па четниците добиле и нов непријател. Со помош на локалните селани, тие се повлекле за време на мракот, без човечки загуби.

Тука постои добро познатиот цитат, кога селаните го прашале Константинов како е можно да ги победат кои биле двојно помалку бројни и послабо вооружени , на што тој самиот им одговорил: "А бе, како да победиме като Србите налитат като орлови, а нашите бегат като жени".

[Serbian Eagle]

Порече беше челичен прстен околу устшкиот извор. (*четник, комита и усташ имаат исто значење во тоа време во Македониај). Тој челичен прстен иако мал ги одбиваше сите напади. Секој од неговите селани беше маченик и херој. Од него тие доаѓаа од сите страни како струи на силите во достигнувањето да се борат. – Крвава Жетва, Пламен Четништва, стр. 166 Станислав Краков.
Од 1905 година и почетокот на 1906 година, бугарската организација изгубила значителен број на села во прилепската каза (селата Магарци, Крапа, Гострижање, Слепча, Зрзе, Риjeево, Небрегово, Присат, Дупјачани, Дреновац, Ропотво, Дабница, Долганци и Секирци), и затоа одлучила по секоја цена да ги врати во своите рамки. Поволни околности за Бугарскиот македонски комитет било слабеењето на српските чето и несреќната состојба во Западното Повардареје, откако Никола Јанковиќ и Душан Димитријевиќ ја напуштиле функцијата. За полесното спроведување на својата одлука, Комитетот осудило на смртна пресуда 53 српски првенци од споменатите села.
Она што го кажува Крсте Петков Мисирков во "за Македонциките работи" истото се поклопува со Мемоарите (Книга I) на војводата Васил Велешки во врска со Илинденското Востание и организацијата:
"Јас сосема случајно, испаднав како некој учесник во припремите на тоа тобожно востание, бидејќи се најдов во Солун во времето кога таму е извршен напад на некој француски брод и на една банка. Дека тоа востание не го посакуваше народот, знаев добро, но него го заведоа бугарските агитатори на кланица и му донесоа страдање и несреќа, каде за долги години не можел да се опорави а избркало неколку илјадници Македонци во Америка, да таму со својот труд заработат колку било потребно да ги поправат сите оние урнатини и сите материјални штети кои турската војска им ги нанела. Македонскиот комитет беше поделен на два дела: на "Врховисти" и на "Централисти". На чело на Врховистите беше генерал Гончен а на чело на централистите Борис Сарафов и Гавранов. Врховистите беа за тоа да во случај на успех со разни буни во Македонија (*како што беше Виничката афера и др.) во Македонија оваа покраина веднаш да се приклучи кон Бугарија, додека Централистите сакаа таа цел да се постигне постепено со посредство на автономна Македонија. И едната и дргутата задача на оваа организација беше поставена од страна на бугарскиот двор и бугарската влада, за да може да се искористи секој погоден момент кој би настапел во текот на самата побуна, или како нејзин резултат. Тврдењето дека македонското востание (*Илинден) од 1903 година е дело на македонскиот народ е невистинито од прв до последен збор. Ова востание го припремија бугарските официри и подофуцири, генерал Гончен, полковникот Јанков, полковникот Протогеров со уште многу други офицри и подофицери од кои многу беа чисти Бугари од Бугарија. Од друга страна ова востание го припремија Борис Сарафов, Петре Тошев, Ѓорче Петров, Дамјан Груев, Петар Поп-Арсов и уште некои други, кои сите беа , освен Борис Сарафов професори на бугарските гимназии или бугарски учители. Сите преписки во меѓусебното сообраќање помеѓу поедините комитети, градски и селски и со Централниот комитет во Софија водени се на чист бугарски јазик. Целта на организација и целата нејзина работа одеше само во еден правец: по секоја цена да се припои Македонија со Бугарија".
На Ѓурѓовден (6 мај 1906 година) поручникот од редовната бугарска војска Константинов преминал од Бугарија со 22 комита планирани за Западното Повардарје, а во текот на мај пристигнале уште 12 комити, со 12 веќе присутни, што било јадрото од 43 комити. Покрај тој број, биле ангажирани и селаните од велешката каза, така што оваа заедничка компанија имала околу 80 лица. Нивните војводи беа Константинов, Гога Ѓорѓи Ацев, Дачев и, според извештајот на конзулот Станојевиќ, Блаже Биринчев.

Борбата кај Крапа

Првото место што ќе го нападнат Бугарите било селото Крапа (родното село војводата Тренко Рујановиќ). Таму требало да бидат ликвидирани српските првенци Коне Апостоловиќ, неговиот син свештеникот Тасе Коневиќ, Димо Дамјановиќ-Војца и Стојан Момировиќ. Нападот врз Крапа започнал ноќта на 8 јули 1906 година и бил сконцентриран во куќата на свештеникот Тасе. Со неговата енергетска одбрана од неизгорениот дел од куќата, која ја користел каде се придружиле и вооружените Крапjани, нападот на Бугарите бил одбиен. Комитите успеале да запалат друга куќа и две штали, што е сторено пред селаните да ја организираат одбраната. Бидејќи нападот на Крапа не успеал, Бугарите се повлекле во зората. Со себе носеле еден смртно повреден комита. Враќајќи се од Крапа, пресретнале еден стар мелничар и го убиле.

Српската заседа на Куртов Камен

Благодарение на снаодливоста на свештеникот Таса, навремено биле информирани блиските српски чети на Маринко Алексиќ-Маша, Стеван Недиќ-Ѓела и Раде Радивојевиќ (познат како Душан Вардарски). На Бугарската чета поставена и е двострука заседа во на планината Даутица, во близина на местото познато како Куртов камен. Борбата започнала во попладневните часови кога Бугарите биле пропуштени преку првата заседа. Од другата заседа, тие биле дочекани со огнено оружје и на тој начин паднале во унакрсниот оган. Пукањето траело околу два и пол часа и завршило во самракот. Загинале 17 комити, меѓу кои и војводата Константинов и Гога Ацев. Голем број биле повредени, а многумина се спасиле бегајќи во планините. Жив бил фатен комитата комитет Никола Христов од селото Кристуш од гевгелиската каза кој ги препознал мртвите бугарски војводи. Запленети се пет пушки „Манликерки“ (една скршена), два револвери Нагант, двогледи и друга опрема (четната архива). Пленот ќе бил поголем доколку српските чети не морале да го напуштат местото на настанот што е можно поскоро.
Според извештајот на учителот Никола Димитријевиќ од 24 јули 1906 година (извештајот на Станојевиќ е за 8 дена постар), турската војска ги пронашла телата на 23 комити на Куртов Камен два дена побитката, заедно со работи што не ги пронашле тогаш четниците. Турците изјавуваат дека третиот бугарски војвода, Дачев, бил исто така меѓу загинатите. Се сшпасил од смртта и бугарскиот подвојвода Арсо Локвичанац, кој тргнал на друг пат кон селото Ореше со тројца комити за да обезбеди вечера за четата.

Обидот на бугарската одмазда

Смртта на бугарската чета ги налутило Бугарите и тие решиле да им се одмаздат на Србите. Утрото на 20 јули 1906 година, неколку платеници ангажирани надвор од Прилеп се обиделе да ги убијат прилепските Срби Иван Џамбазовиќ и Вељо Анчевиќ. Во пукањето, Вељо бил ранет во ногата, додека Иван го убил едниот, а другиот сериозно го ранил. Благодарение на турскиот заптија Алија Чика и војниците кои ги криеја револверите на Иван и Веља, тие сведочеа во нивна корист. Иван бил брзо ослободен додека Веља бил приведен во затвор за време на истрагата. Одборот во Битола им доделил на Алија и на војниците одредена парична награда.
Големата смртност на бугарските комити на Куртов Камен го принудиле македонскиот комитет да го одложи влегувањето во српските села од прилепското подрачје за подолго време и да се воздржи некое време од извршувањето на смртните казни на истакнати Срби од овие краишта.

[Serbian Eagle]

Борбата на Челопек, Кумановска Каза, 1905 година

Поразот на српските чети во Табанавце на 1 април 1905 година ја довела српската четничка организација во Западното Повардареје во голема неволја. Во Порече и Бабуна не пристигналe потребните засилување и Горскиот Штаб кој би командувал со тие чети. Војводата Саватије Милошевиќ решил да ја замени својата работа како организатор и да ја води четата кон Западното Повардарие. На него и неговата чета му се придружил Лазар Кујунџиќ, поранешен српски учител во Кичево, кој бил принуден да се одметне. Во моментот кога четите на Саватије и Лазар, определени за Пореч и кичевскиот регион, ја преминале српско-турската граница, четите на Чича Павле Младеновиќ (по род од село Јачинце од Овче Поле), Џорџе Скопљанчето за кумановскиот регион и Доксим Михајловиќ за Мала Река ја преминале и тие границата меѓу Србија и Турција. Покрај овие чети, преку границата минале и голема група офицери и подофицири од гарнизоните во Крагујевац и од Белград, кои требало да го пополнат Горскиот Штаб во обете Повардарија. Офицери и подофицири воделе на Велики Петок, 28 април, две големи чети, од Крагујевац и Белград, и пристигнале во селото Длабочица. Нив ги пречекал шефот на Горскиот Штаб од Козјак, Илија Јовановиќ - Пчински. Заедно со него биле четите на Лазар Кујунџиќ, Чика Павле Младеновиќ и неговиот помошник Љубомир Јездиќ биле со него со своите чети. Крагуевската чета била предводена од капетанот Борко Паштровиќ, а во нејзе биле и поручникот Војин Поповиќ- Вук, Душан Јездиќ, Петар Тодоровиќ и Душан Путниковиќ. Аксентије Бацетовиќ -Бацета бил на чело на белградската чета. Во нејзе биле вклучени војводата Саватије Милошевиќ, потполковник Јаначије Мичиќ, Богдан Хајнц и Воислав Танкошиќ, потполковник Бранивој Јовановиќ (сликар и стрип цртач), подофицерите Јовиќ, Новица Леовац, Радош Васиљeевиќ, Трајко и Радивоје Илиќ. Во белградската чета имало и четири студенти, Милан Гавриловиќ, Илија Шуменковиќ, Душан Димитријевиќ, Миомир Миленовиќ. Дотогаш, тоа било најголемиот собир на српските четници на теренот, со исклучок на Балканските војни. Според податоците, имало околу 170 четници а според британските извори 120-130 четници. По кратки договори, четниците се разотишле. Четата на војводата Џорџе Скопјанчето, во која учествувале офицерите Богдан Хајнц, Брана Јовановиќ и Душан Путниковиќ, заедно со Горскиот Штаб на Источното Повардарје, предводени од Бацета (само 38 лица), пристигнале на одмор во селото Пелинце на 29 април на Велика Сабота. Голема група од 130 четници (заедно со четата на Чича Павлов) пристигнале во зорите на 29 април во селото Никљане, во подножјето на карпестиот рид на Челопек. Чича Павле се враќал со својата чета во неговиот крај во близина на Куманово, додека другите се подготвувале да преминат преку Скопска Црна Гора во Пореч.

Битката

Таквата голема група на вооружени лица не можела да помине незабележано. Штом четниците положиле стража, чуварите ги забележалеТурците. Саватије наредил движење кон Челопек, чии карпи формирале природно утврдување на врвот. Исцрпени, без кондиција, оптоварени со приватноста, студентите од Белград, командувани од Воислав Танкосиќ, неволно се влечеле кон Челопек. Милан Гавриловиќ бил повреден во ногата пред самиот врв на Челопек. На истрелите кои одекнувале дошле и Шкипите од околните села Алгунје, Мутлово и Сушево, сакајќи да ограбат ѓаурски пушки. Во борбата загинал потполковник Петар Тодоровиќ и наредникот Радул Косовац, додека Милан Гавриловиќ бил ранет. Косовац бил застрелан во седечката позиција позади заклонот во слепочницата со истрел. Арнаутите го забележале ова и се обиделе да стигнат до неговата пушка. Четиринаесет притоа погинале. Арнаутинот Иљаз од Мутлово (Малотино?) сепак успеал да ја земе српската брзометка. Околу три часот попладне, Горскиот Штаб и четата Скопљанче пристигнаа од Пелинеце во Челопек. Изненадени од оганот во грбот, Турците и Арнаутите избегале, оставајќи над 200 мртви и повредени на бојното поле.

По оваа борба, четниците што биле закажани за Пореч се повлекле во Србија, а горскиот персонал, Чича Павлов и четата на Скопљанче останале на теренот. Битката кај Челопек била првата голема победа на српските четници над турската војска и арнаутскиот баши-бозук. Сепак, во четничката акција во Македонија, таа исто така донела и своја штета, затоа што над стотина добро вооружени лица наменети за Западното Повардарие се повлекле назад во Србија. Подоцна, толку голем број четници никогаш не биле во битка во исто време како во битката на Челопек.

Напомена: Според британскиот заменик-конзул Вилфред Гилберт Тесигер во писмото од 19 април [6 април] тврдел дека борбите во близина на Куманово „претходниот ден“ однеле животи на 4 српски офицери, а 8 биле заробени, додека за Турците останува истата бројка.

Исто така во описот на оваа битка, наведено е селото Мутлово кое е веројатно погрешно забележано а станува збор за денешното село Малотино. Доколку некој знае подетално околу ова село замолувам да споредли инфо.

Извори:

Владимир Илиќ: Српска четничка акција 1903-1912, стр 53-55
У. Шешум: Српска четничка акција 1897-1908, оружана дипломатија, Нови Сад 2019, 173-176
Трифуновиќ, Илија (1933). Трновнивим стазама (на српски јазик). Белград
Краков, Станислав (1990) [1930]. Пламенот на четниците (на српски јазик).
Растовиќ, Александар (2011). Велика Британија и македонското прашање во 1903-1908 година

[Crn Volk]

http://rtk.mk/kavadarci/3010-tikvesk...anie-formirano



На два дена од 19 јуни- Денот кога пред 105 години беше кренато Тиквешко востание, Здружението Тиквешко Востание одржа панихида за паднатите жртви на востанието и положија цвеќе на споменикот во Кавадарци.

Јавноста денеска повеќе слушна дека се формира Здружение „Тиквешко востание„ кое е патриотска организација која се грижи за зачувување на придобивките од периодот на борбата на македонскиот народ за својата самобитност и слобода.Особено значење кавадаречкото Здружение им посветува на значајните датуми од нашето подалечно минато, како аманет за тие случувања да ги запознае помладите генерации.

Денеска по повод 105 годишнината од кревањето на славното „Тиквешко востание„, се одржа панихида посветена на жртвите кои се побунија против српската окупатирска власт во пориодот од 1913 година, а воедно беше чествувано и на споменикот кој во чест на востанието е подигнат во паркот „Поланата„ во Кавадарци.

Панихидата е одржана во Црквите „Св. Петка„ и „Свети Никола„ во Молкиште, а пригоден говор за самопто кревање на востанието беше одржана истовремено беше положено свежо цвеќе на споменикот во Кавадарци.На настанот покрај членовите од Кавадарци и гостите од другите Здруженија прусуствуваше и претседателот на ОК на ВМРО-ДПМНЕ Кавадарци Зоран Јованчев.

[Crn Volk]

Тиквешко востание


15 Јуни 1913 година започнува првиот бунт против српската власт, кој започнува во Тиквешко и е познато како Тиквешко востание.
Востанието започнува како резултат на обидите на српските власти присилно да го србизират локалното население.
При тоа тие правеле ѕверства врз локалното население.
Така едно момче по име Александар Видов, е убиено само поради тоа што изјавува дека не се чувствува како Србин. Една млада невеста од Ваташа, веднаш по нејзината свадба е силувана од страна на српскиот поручник Милан Крековиќ. Била убиена и цела турска фамилија од педесетина члена, меѓу кои и деца.
Централниот Комитет на ВМОРО го испраќа својот член Петар Чаулев кој има средба со Јовче Шкатров, а при нивните консултации е донесена одлука за дигање на востание.
Во Април и Мај 1913 г. ВМОРО е спремна да дигне востание во Тиквешко против спрскиот окупатор. На 26 Мај раководството на организацијата во Кавадарци заедно со Централниот комитет донесуват одлука во Тиквешко да се придвижат четите на Марко Иванов, Милан Матов, Панајот Карамфилович, Петар Чаулев, Милан Грлуков и други. На 29 и 30 мај е свикано собрание во село Бегниште, на кое што присуствуват 60 претставници на сите села во Кавадаречка околија. За подигање на востание гласат едногласно сите делегати. Избран е револуционерен штаб, во кој што влегуваат Михаил Шкартов, Лазар Банјански, Христо Михов, Коце Сеизов, Атанас Мурджев, Тодор Камчев, Пано Измирлиев, Мело Јанев, Тодор Мицев, Глигор Линин, Ефтим Манев, Дончо Лазаров, Васил Саздов, Димитар Пинджуров, Атанас Божков, Трајчо Трушијата, Гошо Голев, Јованче Шошев, Милан Атанасов и Милан Ацев.
Востанието започнало на 15 јуни 1913 година, и покрај Неготино и Кавадaрци ослободени се и педесетина села Тиквешија. Четите на војводите Дончо Лазаров и Михаил Шкартов ги напаѓаат и ги протеруваат на српските војски од Неготино. Српските власти испраќаат свои чети од околните села кон Неготино, но сите тие се разбиени. Востаниците продолжуваат понатаму и на 19 Јуни успеваат да ги протераат српските чиновници и писари од општинската зграда во Кавадарци и симнувајќи го српското знаме, го поставуваат тиквешкото револуционерно знаме. На 20 јуни е одржано и свечено собрание на коешто е избрана и градска управа составена од 12 видни кавадарчани.
Слободата траела само седум дена, кога Србите испраќаат голема војска предводена од Василие Трбиќ како и од Јован Бабунски и Јован Долгач
На помош на српската војска иде и башибозук на Јаја Ага со 250 вооружени души. Тиквешките востаници, заедно со четите на војводите Христо Чернопеев и на Петар Чаулев се оставени сами на себе во обидот да се соочат со српската војска, но не успеваат во своите напори. Во востанието загинале околу 1.000 тиквешани од коишто на 500-тина имињата со сигурност им се знаат меѓу кои голем број мажи, жени, деца и старци биле убиени, заклани и живи изгорени.
150 кавадарчани се врзани на колје во центарот на градот и се оставени да висат 30 часа под пеколното сонце, а после тоа заедно со уште 50 други кавадарчани се одведени во месноста Полјаната и стрелани. Запалени биле над илјада куќи, а околу 2.700 луѓе биле затворени. Војската вршела страшен терор и во реонот околу Криволак - колеле луѓе, а во фурни ги гореле децата.

[Serbian Eagle]

Оно што је бугарска акција стварала у Македонији од 1870. до 1903., србо-македонска и четничка акција је разбила за 4 године. Толико о бугарском карактеру Македоније.

Онo што бугарското дејство го создаде во Македонија од 1870. до 1903. година, српско-македонската и четничката акција го срушија за 4 години. Толку o бугарскиот карактер на Македонија.

[Crn Volk]

https://en.wikipedia.org/wiki/World_..._Chetnik_Corps

Destruction of the Vardar Chetnik Corps

As of 1941, attempts were made to create a Serbian loyalist movement in Vardar Macedonia. A few bands were formed in Veles, Prilep and Strumica, mainly by war veterans and by former Chetnik leaders. These groups were few in numbers, decentralized, and some were formed under their own initiative. By mid 1942 all of them were destroyed by units of the Bulgarian army. At the beginning of 1943, in order to organize a strong Chetnik force in Vardar Macedonia, and in order to destroy the group influenced by Kosta Pecanac, Draža Mihailović sent in Lieutenant Milivoje Trbić. He quickly organized local committees in Skopje, Veles, Kicevo and Gostivar and started recruiting volunteers among the Serbs of Macedonia. Soon the Vardar Chetnik Corps (VCC) was formed headed by Stojan Krstić (a native of Prilep), which had about 8,000 fighters in Vardar Macedonia.[49][unreliable source?]

After the formation of the first battalions of the Macedonian National Liberation Army, the VCC directed all of its efforts to destroying the liberation movement of the Macedonian people. The Porech Chetnik Brigade terrorized the villages that supported the partisans and started conducting forced mobilization[citation needed]. This stimulated anger against the Chetniks and pushed more volunteers into the ranks of the partisan army. In December 1943 the High Command gave Hristijan Todorovski Karpoš the task of destroying the Chetniks in the Skopska Crna Gora region in Skopje and Kozjak in Kumanovo. With detachments from Kumanovo and Skopje, he attacked the Chetniks in three battles, the most important of which occurred near the village of Dragomance at the end of 1943. This battle brought to an end the Chetnik presence in the Kumanovo region. By end of January the Chetniks in Kicevo and Skopska Crna Gora were disarmed by the MNOV. The Porech Chetnik brigade also capitulated, and those fighters entered the ranks of the Porech partisan battalion.[73][unreliable source?] After being defeated in Dragomance and Porech, the remaining Chetniks from various scattered brigades merged and concentrated in the Kozjak area on the border with Serbia, where they managed to occupy all of the villages.

The Serbian Chetniks holding the mountain villages in Kozjak presented a real obstacle for the Partisans, depriving them of the strategic mountain areas in their struggle against the Bulgarian army. Also, the Vardar Chetnik Corps started a massive attack on the Partisans, which made the situation even worse.

At the end of January 1944, the High Command of the MNOV decided to launch an offensive, with the intention of destroying the VCC. On 29 February 1944 the partisans of the Third Macedonian Assault Brigade attacked the Chetnik flanks from north, west and south, while the Hristo Botev detachment hit the Chetniks from the east. In the battle for the village of Sejac, the Vardar Chetnik Corps was totally destroyed, suffering 53 casualties (46 shot by partisans and 7 drowned in the river Pčinja while attempting to flee). 97 Chetniks, including 5 officers, were captured in the action. On 3 March 1944 in the village of Novo Selo, Partisan fighters destroyed the remaining force, capturing 30 Chetniks and more than 100 rifles and ammunition. The Serbian Chetniks suffered 12 dead, including Stojan Krstić, their commander. After these decisive battles Draža Mihailović's Chetnik organization ceased to exist as a powerful force in Macedonia.[49][unreliable source?] Various local Chetnik bands, decentralized and acting on their own accord, such as the Porech Chetniks, continued to operate in certain parts of Macedonia but they were generally scattered and disorganized.

[Serbian Eagle]

Фондот на црквата Св. Спас во Скопје е основан 1908. година а неговите основачи пред се биле Србите трговци.....на таблата се чита имање цркве Св. Спаса 1908....

Црква Св. Спас Скопје....е прилично стара задужбина на Цар Душан и се наоѓа веднаш под калето каде бил крунисан...но тек во 19 век ја превземаат Грците и избувнуваат големи судири и препукувања со Србите по што морале често да ја одземат Турците по неколку месеци.

Затоа скопските Срби се жртвувале и изградиле нова црква и се менувале со Грците за таа постарата и првичната. Во 1913 година, самата црква била „неугледна, ниска и без камбанарија, но иконостасот бил вистинско чудо на резбарите“. Во средината на црквата тогаш се наоѓала камена плоча од грбот на царот Душан. Но кога Грците владееле намерно ја оштетиле таа плоча за да не се гледа натписот.

Иконостасот во црквата е направен во 1824 година, а во 1867 година е направен дел од престолните икони. Иконостасот бил дрворез од рацете на мајсторот Петар Филиповиќ Гарка и неговите браќа Филип и Благој од селото Мала Река, во областа Дебар. Кралот Александар Караѓорѓевиќ ја посетил таа црква во 1926 година, во која му се допаднал иконостасот, а потоа (од 1926 година) бил нарачан и направен иконостасот во старата црква на Караѓорѓе во Топола.....

За време на санирањето на црквата во периодот 1963-1964 г. Во јужниот дел на ѕидот биле откриени фрески кои датираат од 16-ти или 17-ти век. Црквата го добила својот последен изглед во текот на 19 век.

Во дворот на црквата се наоѓа дрвената порта и камениот саркофаг во кој се наоѓа телото на Гоце Делчев, македонскиот револуционер. Саркофагот во 1946 година бил дониран во Југославија од страна на Комунистичката партија на Бугарија....

[Serbian Eagle]

У страху и у налету српске армије приликом пробоја Солунског (македонског) фронта, Бугари су бацали и остављали своје оружје, и свој бежанији су викали: „Бежите живи, враћају се мртви !!"

Во страв и во налет на српската војска при пробивањето на Солунскиот (македонски) фронт, Бугарите фрлале и оставиле оружје, и им викале на своите бегалци: „Бегајте живи, мртвите се враќаат !!“

[Serbian Eagle]

Тиквешко востание

Tikvesh Uprising


In June 1913, an uprising began, organized by the Bulgarian VMRO, local Bulgarians and officers of the Bulgarian army.

The uprising was announced on June 12, 1913, but on the June 19 was the first Bulgarian action against the Serbian army, so June 19 is considered the beginning of the uprising. The uprising lasted about 7 days. It was crushed by the Serbian army and Chetniks Jovan Babunski, Jovan Dolgač and Vasilije Trbić, as well as the remaining Jaja-Aga's Turkish local units. The reason for the uprising was the expulsions of the priests of Bulgaria's Exarchy from Macedonia.

This uprising began to be mentioned again after the breaking of SFRY and being considered as national Macedonian uprising. Until then in Macedonia as well as in the whole world the uprising was considered Bulgarian or Bulgarian provocation and provoking of the Serbian army by Bulgarians.

Since even today there are no photographs of ′′crimes′′ that were committed by the Serbian army and Chetniks, Bulgarians have gone so far that they declared photographs of Austro-Hungarian army and its crimes in Mačva as the crimes of Serbs against Bulgarians in Macedonia. The official Macedonian historiography is doing that today. The most common fictitious crimes that can be found in Bulgarian ′′documents′′ are like those that happened in Jasenovac, massacre, burning childrens in bread furnaces, avulsion of nails, ears and noses, cutting breasts and gender organs.. The number of killed is very small around 545 rebels. Bulgarian historiography lists over 2000 killed but only 500 victims should be known. Macedonian historiography lists around 1000 victims.

Serbian Chetniks captured the flag of the Tikvesh force of VMRO which is also a symbol of the Tikvesh uprising. The flag was sent as a spoils of war to Belgrade and was exhibited at the National Museum that will be bombarded by Germans in 1941. The flag was in the museum from 1913. to 1941. The flag and many books and documents disappeared just before the bombing. It was allegedly destroyed in the bombing, if so, in the 50s, the commission from Negotino and Kavadarci would not have asked to give flag to these cities because they had a report that it still existed.