0
Een versgemaaid gazonnetje wordt door veel progressieve mensen gezien als het toppunt van burgerlijkheid. Daar zou de komende jaren wel eens een einde aan kunnen komen, nu is ontdekt dat er veel elektriciteit vrijkomt in de bodem.
Een groot deel van alle suikers die een plant produceert uit zonlicht, verdwijnt in de bodem om de wortels te voeden. Een deel van die suikers lekt uit de wortels weg en komt terecht bij bodembacteriën, die deze afbreken. Twee Wageningse onderzoekers, Marjolein Helder en David Strik, ontdekten dat hierbij elektriciteit vrijkomt en niet zo’n beetje ook: een continu vermogen van in theorie 3 watt per vierkante meter, op jaarbasis dus zo’n 20 kWh. Ook ’s nachts gaat, in tegenstelling tot bij zonnecellen, de productie door op een iets lager niveau. Alleen als de grond stijf bevroren is, zoals tijdens een strenge winter, stokt de stroomproductie om direct na het invallen van de dooi weer op gang te komen. Een oppervlakte van 150 m2 levert dan voldoende stroom voor een zuinig gezin, leert dan een snelle berekening. In theorie althans. De in de praktijk behaalde opbrengsten zijn nog aanmerkelijk lager, leert het raadplegen van de artikelen van het duo. Ook is het lastig een techniek te vinden die het gras in leven houdt: de groei blijft ongeveer 20% achter.
Om te voorkomen dat deze techniek op de plank blijft liggen, zoals zo vaak gebeurt bij wetenschappelijk onderzoek, hebben Strik en Helder een bedrijfje opgericht om de techniek marktrijp te maken.
De Wageningse onderzoekers Hamelers en Strik hebben een manier uitgewerkt om elektriciteit uit de bodem onder planten te halen. Bron: Plant-e.
Dat deze elektriciteit vrijkomt is weinig verrassend: de energiecentrales van meercelligen, mitochondriën, werken precies zo. Mitochondriën hebben hun eigen, in nucleïnezuren iets afwijkende, DNA en zijn, vermoeden biologen, ooit, miljarden jaren geleden, zelfstandig levende bacteriën (of, waarschijnlijker, parasieten, zoals de overige Rickettsiae nog steeds zijn) geweest. Dit spanningsverschil wordt door de mitochondriën afgetapt om zo ATP en NADP(H+) te kunnen produceren, de universele energiedragers in cellen die de rest van de cel gebruikt. Deze vrij levende bodembacteriën passen dezelfde techniek toe: afbraak van suikers zodat de chemische energie door de bacterie gebruikt kan worden. Hierbij wekt de bacterie een elektrische spanning op. Beide onderzoekers tappen deze spanning rechtstreeks af met elektroden.
Juist voor een drassig land als Nederland is de techniek erg geschikt: het systeem vereist een natte bodem. Ook prettig is dat er geen natuurgebieden hoeven te worden vernield om deze bioelektriciteit te oogsten, integendeel. David Strik schat dat zeker 20% van de energiebehoefte van Nederland gedekt kan worden door deze techniek in te zetten op diverse plekken.
Helder en Strik verwachten over ongeveer een jaar of vier een werkende bacteriële biocel op de markt te kunnen brengen. Het duo is nog op zoek naar vrijwilligers en stagiairs om te helpen dat te versnellen. Wie weet wordt tegen die tijd het grasveld alsnog een onmisbare accessoire voor de weldenkende progressief.
Bookmarks