₪ The Ancient Greece thread ₪

**~~Pausanias~~** · 08-04-2015, 03:04 PM

Spartan General Pausanias

Pausanias (Greek: Παυσανίας) (died c. 470 BC) was a Spartan general of the 5th century BC. He was a scion of the royal house of the Agiads but not in the direct line of succession himself: the son of Cleombrotus and nephew of Leonidas I, serving as regent after the latter's death, since Leonidas' son Pleistarchus was still under-age. Pausanias was also the father of Pleistoanax, who later became king, and Cleomenes. Pausanias was responsible for the Greek victory over Mardonius and the Persians at the Battle of Plataea in 479 BC, and was the leader of the Hellenic League created to resist Persian aggression during the Greco-Persian Wars.

After the Greek victories at Plataea and the Battle of Mycale, the Spartans lost interest in liberating the Greek cities of Asia Minor. However, when it became clear that Athens would dominate the Hellenic League in Sparta's absence, Sparta sent Pausanias back to command the League's military.

In 478 BC Pausanias was suspected of conspiring with the Persians and was recalled to Sparta, however he was acquitted and then left Sparta of his own accord, taking a trireme from the town of Hermione. After capturing Byzantium Pausanias was alleged to have released some of the prisoners of war who were friends and relations of the king of Persia. However, Pausanias argued that the prisoners had escaped. He sent a letter via Gongylus of Eretria to King Xerxes (son of Darius), saying that he wished to help him and bring Sparta and the rest of Greece under Persian control. In return, he wished to marry the king’s daughter. After receiving a letter back from Xerxes in which Xerxes agreed to his plans, Pausanias started to dress like a Persian aristocrat and he started to adopt Persian customs.

Many Spartan allies joined the Athenian side because of Pausanias’ arrogance and high-handedness. The Spartans recalled him once again, and Pausanias fled to Kolonai in the Troad before returning to Sparta because he didn’t wish to be suspected of Persian sympathies. On his arrival in Sparta, the ephors had him imprisoned but he was later released. Nobody had enough evidence to convict him of disloyalty; even though some helots gave evidence that he had offered certain helots their freedom if they joined him in revolt. One of the messengers that Xerxes and Pausanias had been using to communicate provided written evidence to the Spartan ephors that they needed to formally prosecute Pausanias.[1]

The ephors planned to arrest Pausanias in the street but he was warned of their plans and escaped to the temple of Athena of the Brazen House. The ephors walled up the doors, put sentries outside and proceeded to starve him out. When Pausanias was on the brink of death they carried him out, and he died shortly thereafter. This chain of events prevented Pausanias's death from taking place within the sanctuary of the temple, which would have been an act of ritual pollution.

**~~Pausanias~~** · 08-04-2015, 03:05 PM

Originally Posted by Craine

Η ΑΚΡΟΠΟΛΗ – Πότε κι από ποιους καταστράφηκε.

Δεν χρειαζόταν ο Έλγιν. Είχαν προλάβει κατ” αρχήν οι «φίλοι» μας οι Γερμανοί (Έρουλοι )Σύμφωνα με άλλη θεωρία, ο Ρωμαίος αυτοκράτορας έδωσε την άδεια, (πάλι στους «φίλους» μας τους Γερμανούς) (Βησιγότθους), που ήταν χριστιανοί, (όχι ορθόδοξοι. Αρειανοί). Με αρχηγό τον Αλάριχο, να την λεηλατήσουν. (Όχι μόνο την Ακρόπολη βέβαια, όλους τους ναούς της Ελλάδας. Κι όπως ήταν φυσικό, πέρασαν κι απ την Ακρόπολη.

Κι αυτοί έβαλαν φωτιά.

Κατόπιν σειρά είχε ο πολύς και μέγας Κωνσταντίνος. (Έλληνας) Που μεταφέρωντας την πρωτεύουσα στην Κωνσταντινούπολη, μετέφερε κι ένα σωρό αγάλματα. (Όπως το άγαλμα της Αθηνας προμάχου.

Το έργο του συνέχισε ο Ιουστινιανός, (Έλληνας) που την μετατρέπει σε φρούριο με χριστιανικές εκκλησίες.

Το έργο των προηγούμενων ανέλαβαν να συνεχίσουν οι «φίλοι» μας οι Γερμανοί (της Βαλτικής αυτή την φορά). (Φράγκοι)

Ύστερα ήρθαν οι οι Ισπανοί (καταλανοί). Χωρίς αλλαγές και λεηλασίες. Δείχνουν σεβασμό κι εκφράζουν τον θαυμασμό τους.

Ακολούθησαν οι οι Ιταλοί (οι οποίοι επίσης έδειξαν σεβασμό. Δεν προκάλεσαν καταστροφές). (Ενετοί)

Μετά ήρθαν οι Τούρκοι, (με ότι αυτό συνεπάγεται. Τζαμιά, κατοικίες, χαρέμια)… Όλα τα καλά… Προκειμένου μάλιστα να οχυρωθούν κατεδαφίζουν τον ναό της Αθηνάς Νίκης και τα υλικά χρησιμοποιούν για να ενισχύσουν την δυτική οχύρωση.

Ώσπου ο «φίλος» μας ο Βενετός Φραγκίσκο Μοροζίνι, (Ενετός), την βομβαρδίζει επί 4 μέρες, από τον λόφο του Φιλοπάππου, πολιορκώντας τους οχυρωμένους σ αυτήνΤούρκους. Τελικά, μια οβίδα που εκτοξεύτηκε (από «φίλο» μας Γερμανό, όπως λέγετε), έπεσε στην πυριτιδαποθήκη που ήταν αποθηκευμένα 500 βαρέλια πυρίτιδας….

Το μνημείο που για περισότερα από 2000 χρόνια ήταν λειτουργικό, φιλοξένησε όλα τα θρησκευτικά δόγματα και που άντεξε κάθε ειδους κακοποίηση στο πέρασμα των αιώνων, πλέον ήταν ανοικτό ερείπιο…

Αφού την κατέλαβε ακολούθησε καταστροφή με σκοπό την λεηλασία…. Τόσο απ τον ίδιο, όσο κι απ τους στρατιώτες του για… Αναμνηστικά….

Αργότερα ξαναήρθαν οι Τούρκοι, μάζεψαν ότι ήταν πεσμένο και το έκαναν οικοδομικά υλικά….

Ε! Μετά, ήρθε ο Έλγιν και μάζεψε ότι μπορούσε απ όσα είχαν απομείνει… Έκανε όμως μεγαλύτερη ζημιά και καταστροφές απ όσο όλοι οι προηγούμενοι μαζί!

**wvwvw** · 08-04-2015, 03:07 PM

Θουκυδίδης: τα 3 κριτήρια για μια ελεύθερη πολιτεία

Σύμφωνα με τον Θουκυδίδη μια πόλη (μια χώρα θα λέγαμε σήμερα) είναι ελεύθερη όταν είναι αυτόνομη, αυτόδικη και αυτοτελής.

Ας κάνουμε μια σύντομη αναφορά σε κάθε μια απο αυτές τις έννοιες για να κατανοήσουμε σε τι τελικά συνίσταται η ελευθερία μιας χώρας αλλά και να δούμε ποια είναι εκείνα τα χαρακτηριστικά που πρέπει να την διέπουν.

Αυτόνομη

Αυτονομία σημαίνει να δίνει η πολιτεία στον εαυτό της τους νόμους της. Προσοχή όμως. Πολιτεία, με την αρχαιοελληνική σημασία του όρου, δεν είναι ένας εξουσιαστικός μηχανισμός ανεξάρτητος απο την κοινωνία που της επιβάλλεται, όπως είναι το κράτος σήμερα. Αντίθετα, πολιτεία είναι το σύνολο των μελών μιας κοινότητας που οργανώνονται πολιτικά.

Είναι δηλαδή η πολιτεία, η ίδια η κοινωνία με την μορφή πολιτικής οντότητας. Όταν λέμε λοιπόν οτι η πολιτεία δίνει τους νόμους της στον εαυτό της, εννοούμε οτι το σύνολο των πολιτών που αποτελούν την πολιτεία θέτουν τους νόμους σύμφωνα με τους οποίους θεωρούν οτι πρέπει να ζουν.

Σε μια αυτόνομη πολιτεία άρα, οι πολίτες ειναι αυτοι που κατέχουν και ασκούν την νομοθετικη λειτουργία.

Η κορυφαία έκφραση αυτονομίας μιας πολιτείας σημειώθηκε στην Αρχαία Αθήνα όταν οι πολίτες μέσα απο το κυρίαρχο όργανο, την Εκκλησία του Δήμου πρότειναν, ψήφιζαν, ενέκριναν ή απέρριπταν, άλλαζαν ή καταργούσαν τους νόμους τους.

Αυτόδικη

Αυτόδικος είναι η πολιτεία στην οποία η απονομή του δικαίου γίνεται από τα δικά της δικαστήρια και σύμφωνα με τους νόμους που η ίδια η πολιτεία έχει προηγουμένως θεσπίσει.

Μέσα από τα δικαστήρια της η πολιτεία έχει την ευκαιρία να εφαρμόσει την βούληση της, οπως την έχει κωδικοποιήσει μεσα απο τους νόμους που έχει ψηφίσει ο λαός.

Ετσι όπου προκύπτουν αμφισβητήσεις σχετικά με την εφαρμογή του νόμου, όπως π.χ. στην περίπτωση που εξετάζεται αν ένας άρχοντας άσκησε τα καθήκοντα του σύμφωνα με τον νόμο ή όχι, η πολιτεία με τα δικαστήρια καλείται να τον επιβάλλει.

Κι όταν λέμε οτι η πολιτεία καλείται να επιβάλλει την εφαρμογή του νόμου, εννοούμε οτι την εξουσία να κάνει κάτι τέτοιο την έχει ο λαός και την εκδηλώνει μεσα απο δικαστικά όργανα τα οποία ο ίδιος ο λαός τα συνθέτει.

Για παράδειγμα αυτόδικος πολιτεία ήταν η πολιτεία των αρχαίων Αθηναίων αφού μέσα από τα δικαστήρια της Ηλιαίας ενα μέρος του λαού που νομοθέτησε είχε και την εξουσία να επιβάλλει την εφαρμογή αυτού του νόμου.

Αυτοτελής

Αυτοτελής, τέλος, είναι η πολιτεία που λαμβάνει η ίδια τις αποφάσεις που χρειάζονται για την εύρυθμη λειτουργία της πολιτείας σε καθημερινή βάση.

Η αυτοτέλεια είναι, θα λέγαμε σήμερα, η δυνατότητα της πολιτείας να κυβερνάει η ίδια τον εαυτό της αποφασίζοντας σχετικά με τα θέματα που πρέπει να διευθετηθούν.

Ετσι έχουμε για παράδειγμα την Εκκλησία του Δήμου στην Αρχαια Αθήνα η οποία παίρνει τις αποφάσεις ως το κορυφαίο όργανο που εκφράζει την αυτοτέλεια της πολιτείας.

Μέσα απο αυτήν την πολύ σύντομη ανάλυση, είδαμε πως μια πολιτεία ειναι ελεύθερη όταν ο λαός της έχει τα κατάλληλα όργανα να θέτει τους νόμους της, να τους επιβάλλει όταν χρειάζεται και να λαμβάνει τις αποφάσεις που την αφορούν.

Πρέπει άρα, για να είναι ελεύθερη η πολιτεία, να είναι ελεύθεροι οι πολίτες να κάνουν ολα τα παραπάνω. Πολιτεία ελεύθερη χωρις ελεύθερους πολίτες δεν υφίσταται.

Και πολιτεία χωρις ελεύθερους πολίτες δεν είναι Δημοκρατία.

**wvwvw** · 08-04-2015, 03:10 PM

....

**wvwvw** · 08-04-2015, 03:16 PM

O θεσμός του Τριηράρχου στην Αρχαία Αθήνα

Στην αρχαία Αθήνα υπήρχε ένας εξαιρετικά ενδιαφέρον θεσμός που αφορούσε την οικονομική συντήρηση του Αθηναικού στόλου. Ο Θεσμός αυτός ήταν η Τριηραρχία. (Τι λαμπρό παράδειγμα για τους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε..)

Στην αρχαία Αθήνα η Τριηραρχία αποτελούσε θεσμό έκτακτης δημόσιας λειτουργίας που επιβαλλόταν από την Πολιτεία στους πλουσιότερους των πολιτών. Το πότε εισήχθηκε αυτός ο θεσμός στην Αθηναϊκή πολιτεία δεν έχει εξακριβωθεί, αν και ο Δημοσθένης στους λόγους του παρέχει πολλές πληροφορίες γι΄ αυτόν.

Τριηραρχία στην Αρχαία Αθήνα ονομάζονταν η υποχρεώση των πλουσιοτέρων Αθηναίων πολιτών στην ανάληψη των εξόδων μίας ή περισσοτέρων Τριήρων. H Τριαρχία ήταν από τις δαπανηρότερες λειτουργίες που μπορούσε ν΄αναλάβει κάποιος πλούσιος Αθηναίος, καθώς είχε την πλήρη ευθύνη για τον εξοπλισμό πολεμικού πλοίου στη διάρκεια εκστρατείας. Από το έτος 357 π.Χ. το ζήτημα αυτό ρυθμίστηκε με νόμο του Περίανδρου.

Ο τριήραρχος με το να επιδεικνύει υπέρμετρο ζήλο για την κατασκευή και συντήρηση του πλοίου του, κέρδιζε εκτός από ένα στέφανο κισσού, λαμπρότητα και φιλοτιμία.

Κατά την Τριηραρχία παραδιδόταν από το Αθηναϊκό κράτος στους ευπορότερους των πολιτών μια τριήρη χωρίς πλήρωμα, αλλά με όλο τον εξοπλισμό καθώς και με τον μισθό του προβλεπόμενου πληρώματος. Ο αναλαμβάνων Τριήραρχος, καλούμενος, και αργότερα Τριηράρχης, υποχρεωνόταν στην επάνδρωση του σκάφους με κατάλληλο πλήρωμα για την αναγκαία συντήρησή του, διατηρώντας την διοίκηση καθ΄ όλο το διάστημα της υποχρεώσης του.

Όσοι αρνούνταν να αναλάβουν αυτήν την υποχρέωση κινδύνευαν να φυλακιστούν. Εάν κάποιος επιθυμούσε να αποφύγει αυτήν την υποχρέωση, μπορούσε να υποστηρίξει θέτοντας σε ισχύ τη διαδικασία της αντίδοσης ότι ένας άλλος πολίτης πλουσιότερος από τον ίδιο θα έπρεπε να πάρει τη θέση του.

Στην περίπτωση που ο τριήραρχος πέθαινε κατά τη διάρκεια της θητείας του, ο κληρονόμος του συνήθως τον αντικαθιστούσε για όλο τον υπόλοιπο χρόνο. Με αυτόν τον τρόπο γινόταν μέλος της τριηραρχικής τάξης, στην οποία και μπορούσε να συνεχίσει να ανήκει με την ανάληψη τριηραρχιών στο δικό του πλέον όνομα. Εάν όμως ο τριήραρχος άφηνε εκκρεμή τα ναυτικά του χρέη όταν πέθαινε, οι κληρονόμοι του υποχρεώνονταν να τα πληρώσουν, ανεξάρτητα εάν ήταν όλοι ιδιοκτήτες της περιουσίας του ή την είχαν ήδη μοιράσει ξοδεψει.

Η δαπάνη για την αναλαμβανόμενη τριηραρχία ανέρχονταν στις 5.000 - 6.000 αττικές δραχμές (περ. ένα τάλαντο), θεωρούμενη έτσι ως μάλλον από τις δαπανηρότερες δημόσιες λειτουργίες, γι΄ αυτό και επιβαλλόταν σε πολίτες που παρουσίαζαν ετήσιο εισόδημα πολύ περισσότερο των 8.000 δραχμών.

Από το 412 π.Χ. και μετά επιτράπηκε η «συντριηραρχία» δηλαδή η ανάθεση της δημόσιας αυτής λειτουργίας σε δύο πολίτες που κατέβαλαν ο καθένας το ήμισυ της δαπάνης , κυβερνώντας την τριήρη επί εξάμηνο εναλλάξ, ή καταβάλλοντας ο ένας ολόκληρο το έτος κατά παραχώρηση του άλλου.

Από το 357 π.Χ. ορίσθηκε κάθε μία από τις 240 «συντελείες» που διαιρέθηκαν οι 1200 περίπου πλουσιότεροι πολίτες όφειλε να συντηρεί από μια τριήρη, έτσι η «συντριηραρχία» αφορούσε πλέον πέντε πολίτες υπόχρεους ανά σκάφος.

Το 349 π.Χ. με πρόταση του Δημοσθένη, με νέο νόμο ορίσθηκε κάθε εύπορος που παρουσίαζε κεφάλαιο 10 ταλάντων να διατηρεί υποχρεωτικά ένα σκάφος, κάθε δε πλουσιότερος περισσότερα, ποτέ όμως άνω των τριών.

Οι λιγότερο πλούσιοι συνέχιζαν και συνέρχονταν στις συντελείες. Κανένας όμως δεν υποχρεωνόταν να τριηραρχήσει επί δύο συνεχόμενα έτη, κάποιοι όμως, από πατριωτικό ζήλο, το έπρατταν

**Scholarios** · 08-05-2015, 06:52 AM

ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΑΔΑ: Η "ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑ" ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΑΡΧΑΙΟΙ ΜΥΘΟΙ

Μέσα στο 2008 κυκλοφόρησε στα αγγλικά το σημαντικότερο βιβλίο που έχει γραφτεί εδώ και πολλές δεκαετίες σχετικά με την ομοφυλοφιλία στην αρχαία Ελλάδα. Το βιβλίο αυτό -που κατάφερα να διαβάσω αυτές τις μέρες- έχει τον τίτλο «Οι ‘Ελληνες και ο Ελληνικός Έρωτας: μια ριζοσπαστική αναθεώρηση της ομοφυλοφιλίας στην αρχαία Ελλάδα». Πρόκειται για ένα έργο 600 σελίδων, αποτέλεσμα εξαντλητικής δεκαετούς έρευνας στις πηγές της αρχαίας ελληνικής γραμματείας και τα αρχαιολογικά ευρήματα. Συγγραφέας ο καθηγητής αρχαίας ιστορίας στο πανεπιστήμιο του Γουόρικ Τζέιμς Ντέιβιντσον (James Davidson, The Greeks and Greek Love: a Radical Reappraisal of Homosexuality in Ancient Greece, εκδόσεις Weidenfeld & Nicolson). Με αυτό το σπουδαίο βιβλίο -που εύχομαι πολύ σύντομα να μεταφραστεί και στα ελληνικά- θα ασχοληθώ σήμερα.

Μέχρι σήμερα η προσέγγιση του φαινομένου της ομοφυλοφιλίας στην αρχαιότητα μπορεί να χωριστεί σε δύο σχολές: από τη μία οι κλασικοί φιλολογοί που αισθάνονταν αμηχανία απέναντι στο φαινόμενο και επέλεγαν να το αποσιωπήσουν ή να το υποβαθμίσουν (σε αυτή τη σχολή ανήκει ακόμα και σήμερα το επιστημονικό κατεστημένο της σύγχρονης Ελλάδας). Η δεύτερη σχολή έκανε την εμφάνισή της στα τέλη της δεκαετίας του 1970 με αφορμή την έκδοση ενός βιβλίου από τον καθηγητή της Οξφόρδης Κένεθ Ντόβερ με τίτλο «Η Ομοφυλοφιλία στην Ελλάδα». Αντιδρώντας στον πουριτανισμό των προκατόχων του ο Ντόβερ πηγαίνει στο άλλο άκρο και ερμηνεύει τις σχέσεις μεταξύ αντρών στην αρχαία Ελλάδα μέσα από ένα αποκλειστικά σεξουαλικό πρίσμα. Η ομοφυλοφιλία των αρχαίων περιορίζεται στη σεξουαλική πράξη ανάμεσα σε έναν ενήλικο άντρα (τον «εραστή») που αναλαμβάνει τον κοινωνικά αποδεκτό ενεργητικό ρόλο και έναν ανήλικο έφηβο (τον «ερωμένο») που πρέπει να προστατεύσει την τιμή του από τις σεξουαλικές ορέξεις του εραστή. Το σχήμα αυτό δεν διαφέρει πολύ από αυτό που ισχύει ακόμα και σήμερα σε πολλές μεσογειακές και μουσουλμανικές κοινωνίες.

Spoiler!

**~~Pausanias~~** · 08-06-2015, 11:16 AM

Tomb of Palmettes, Mieza
Macedonia, Greece

The pediment of the Ionic facade is crowned by three large palmette acroteria, while the tympanum depicts a fresco with a reclining mature couple.

**♥ Lily ♥** · 08-06-2015, 08:33 PM

I'm intrigued with Ancient Greece, their art and culture. I used to put poster pictures showing statues of Ancient Greek Gods & Goddess, along with pictures of Greek architecture and art, and beautiful island pictures of the Greek Isles on my wall as a teenager and I also took a fascination in Ancient Rome and Ancient Egypt as a child (along with my childhood and teen obsession with Italy, Rome, Venice, etc) and I used to put poster pictures of Cleopatra and poster-pictures of other Ancient Greek and Egyptian icons on my bedroom wall. Most teens put posters of celebs on their walls whereas I was putting pictures of Greek Gods/Goddesses and the night sky on my wall instead. A bit strange I know, but that was my fascination and interest.

A beautiful and interesting thread. I'd love so much to visit the Ancient Greek temples, the Pantheon and the beautiful island of Santorini.

The Ancient Pagan Greeks were very wise people and they laid the foundations for medicine, art, philosophy, architecture, astronomy, maths, the sciences, theatres, the olympics, etc. They named the planets in our solar system and they named the star constellations across the night-sky too.

**~~Pausanias~~** · 08-07-2015, 09:06 AM

Temple of Athena Nike, Athens - Ναός Αθηνάς Νίκης Ακρόπολη Αθηνών

The Temple of Athena Nike (Greek: Ναός Αθηνάς Νίκης) is a temple on the Acropolis of Athens. Nike means victory in Greek, and Athena was worshiped in this form, as goddess of victory in war and wisdom. The temple is the earliest fully ionic temple on the Acropolis, compensated by its prominent position on a steep bastion at the south west corner of the Acropolis to the right of the entrance, the Propylaea. There the citizens worshipped the goddess in hope of a prosperous outcome in the long war fought on land and sea against the Spartans and their allies. The Temple of Athena Nike was an expression of Athens' ambition to be the leading Greek city state.
In contrast to the Acropolis proper, a walled sanctuary entered through the Propylaea, the Nike Sanctuary was open, entered from the Propylaea's southwest wing and from a narrow stair on the north. The sheer walls of its bastion were protected on the north, west, and south by a parapet, the famed Nike Parapet, named for its frieze of Nikai celebrating victory and sacrificing to their patroness, Athena.

**~~Pausanias~~** · 08-07-2015, 09:11 AM

HOPLITES

A hoplite (from ta hopla meaning tool or equipment) was the most common type of heavily armed foot-soldier in ancient Greece from the 7th century BCE until Alexander the Great's hellenistic times, and most ordinary citizens of Greek city-states with sufficient means were expected to equip and make themselves available for the role when necessary.

Athens had a system of compulsory military service for 18-20 year olds, but during a war all male citizens up to the age of 60 could be called up to the armed forces. Other city-states followed a similar policy which meant that hoplites were not professional soldiers and often lacked sufficient military training, although some states did maintain a small elite professional unit, the epilektoi. The most famous of these was the Sacred Band of Thebes, a unit composed of 150 pairs of male lovers who swore to defend their partner to the death. Sparta, where all male citizens over 20 were members of a permanent professional army, was the notable exception to this approach of only calling up an army when absolutely needed.

Hoplites were instrumental in the Greek victories over Persia at the battles of Marathon (490 BCE) and Plataea (479 BCE). The weaknesses of the phalanx formation - attack from the flanks, rear, or when on rough terrain - were sometimes exploited by more wily commanders; however, the formation, albeit with lighter-armed infantry, was still in use through Hellenistic and early Roman times.