Limburgse historicus: ‘Tachtigjarige Oorlog is niet alleen van de Hollanders’

[The Lawspeaker]

Limburgse historicus: ‘Tachtigjarige Oorlog is niet alleen van de Hollanders’

Sander van Walsum 22 januari 2019, 17:13

Documentaires over de Tachtigjarige Oorlog hebben te weinig oog voor het perspectief van de zuidelijke gewesten, betoogt een Limburgse geschiedkundige. Dat moet evenwichtiger: belicht bijvoorbeeld niet alleen de wandaden van Alva, maar ook die van de calvinistische opstandelingen.


Minister-president Mark Rutte leidt een schoolklas van het Spinoza Lyceum Amsterdam rond door de tentoonstelling 80 Jaar Oorlog in het Rijksmuseum.
Beeld ANP

‘Daar gaan we weer’, dacht de Heerlense historicus Jos Mosmuller (63) vorig jaar geregeld bij het zien van de talrijke televisiedocumentaires over de Tachtigjarige Oorlog. Weer werd deze episode vooral vanuit noordelijk, Hollands, perspectief belicht. Weer bleven de lotgevallen van de zuidelijke gewesten dus onderbelicht. En weer viel Willem van Oranje veel welwillendheid ten deel.

Mosmullers wrevel over de aanhoudend eenzijdige geschiedschrijving over de Tachtigjarige Oorlog kreeg zijn beslag in een brief – ‘pamflet’, zegt hijzelf – die hij namens Limburgers binnen en buiten zijn vakkring naar Hollandse media heeft gestuurd.

‘Tachtig jaar oorlog een privéaangelegenheid voor Hollanders?’, luidt de vraag waarmee hij de geadresseerden confronteert. Zijn doel: op zijn minst een gewetensonderzoek bij ‘Hollandse geschiedschrijvers’. Misschien resulteert dat ooit in een serieus, Belgisch-Nederlands, onderzoek naar de ware toedracht van de gebeurtenissen in deze contreien tussen 1568 en 1648. ‘Naar het voorbeeld van het onderzoek dat het NIOD nu uitvoert naar de dekolonisatieoorlog in Indonesië’, zegt Mosmuller – auteur van een vierdelige boekenserie over de krijgsgeschiedenis van Maastricht.

Zijn actie vloeit niet voort een ‘zuidelijk minderwaardigheidscomplex’, dat overigens alleen in ogen van noordelingen zou bestaan. Hij wil slechts een bijdrage leveren aan ‘een eerlijke, evenwichtige geschiedschrijving’. Met betrekking tot de Tachtigjarige Oorlog ontbreekt het daar nogal aan. Om te beginnen lijken zijn Hollandse vakgenoten niet te beseffen dat het conflict niet alleen bij hen woedde, maar in zeventien gewesten in noord én zuid. Een evenwichtige geschiedschrijving betekent bovendien dat niet alleen de wandaden van Alva worden gememoreerd, maar ook die van de calvinistische opstandelingen. ‘De martelaren van Gorkum genieten nog wel enige bekendheid’, zegt Mosmuller, ‘maar soortgelijke moordpartijen in Luik en Roermond zijn helemaal in de vergetelheid geraakt.’

Gewetensconflicten

Kern van de eenzijdige historiografie is de mythologie rondom Willem van Oranje, denkt Mosmuller. De ‘vader des vaderlands’ wordt weliswaar niet meer zo vereerd als in 1933, toen zijn vierhonderdste geboortejaar eerbiedig werd gevierd. Maar nog altijd blijft zijn ‘volstrekt militair-strategisch falen’ onderbelicht, en worden de gewelddaden van zijn volgelingen hem niet aangerekend. Op de gewetensconflicten waarmee Willem van Oranje zou hebben geworsteld, is volgens Mosmuller wel wat af te dingen. ‘De koning van Hispanje heb ik altijd geëerd? Ik heb daar zo mijn twijfels over.’

De ‘mislukte veldtochten en de plunderingen’ van de andere Nassaus krijgen volgens Mosmuller evenmin de aandacht die ze verdienen. In samenhang daarmee zouden hun Spaanse tegenstanders in de Nederlandse geschiedschrijving worden onderbedeeld. ‘Ambrogio Spinola, die prins Maurits serieus in de problemen bracht, is hier vrijwel onbekend. En van Parma (Alexander Farnese, hertog van Parma, red.) wil men niet weten dat hij een geniale veldheer was.’ Het ontstaan van de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden is volgens Mosmuller dan ook meer aan geluk dan aan wijsheid toe te schrijven. Maar dat is voor Hollandse historici misschien nog een brug te ver.

[The Lawspeaker]

'We vertellen de Tachtigjarige Oorlog te veel als Hollands glorieverhaal'


Het verhaal van de Tachtigjarige Oorlog is bekend: de glorieuze Hollandse steden verzetten zich tegen de wrede, hardvochtige hertog van Alva. Ons land werd geboren en handelslieden trokken daarna succesvol de wereld over in de Gouden Eeuw.

Dat clichébeeld moet van tafel, betoogt de Heerlense historicus Jos Mosmuller in een pamflet. Het verhaal van de Tachtigjarige Oorlog wordt te veel vanuit een 'Hollands' perspectief belicht, vindt hij. Het leed van de Limburgers en Brabanders zou bijvoorbeeld een ondergeschoven kindje zijn.

De Limburger heeft een punt, vindt Marjolein 't Hart, onderzoeksleider bij het Huygens Instituut voor Nederlandse Geschiedenis. "Televisieseries als 80 Jaar Oorlog, tentoonstellingen in het Rijksmuseum en wat kinderen op scholen leren, leunen sterk op wat er in Holland gebeurde", vertelt ze in het NOS-programma Met het Oog op Morgen.
Andere provincies hebben een "radicaal andere geschiedenis" meegemaakt, vervolgt 't Hart. "Geschiedenis moet het verhaal van alle Nederlanders vertellen, maar buiten Holland hebben ze veel minder geprofiteerd van die periode dan wordt voorgesteld."


Verschroeide aarde

Als voorbeeld neemt ze Brabant. Het Beleg van Den Bosch komt in de geschiedenisboekjes nog wel voor, maar wat er op het platteland gebeurde, wordt te weinig belicht, vindt de historica. "De Republiek werd gevormd met geweld en met de tactiek van verschroeide aarde."

De militaire tactiek van prins Maurits en later Frederik Hendrik was gericht op het beschermen van de steden, legt ze uit. "Dijken werden gemakkelijk doorgestoken, waardoor boeren zes jaar lang geen oogst konden binnenhalen. Dat leverde een enorme verschuiving van rijkdom en kansen tussen stad en platteland op."



Jaarlijks wordt in Brielle op 1 april de verovering op de Spanjaarden herdacht ANP


Qua gewelddadigheden deden onze 'helden' zeker niet onder voor de Spaanse vijand, vertelt 't Hart. Toen Den Bosch zich bij de Spanjaarden aansloot, werd de regio rondom de stad overvallen door een golf van geweld om de Bosschenaren op hun knieën te krijgen. "Het vee werd in beslag genomen, ploegen vernietigd en veenvoorraden verbrand."

De Meierij, zoals de regio ten zuiden van Den Bosch heet, verloor tussen 1572 en 1609 zo'n 70 procent van de bevolking. "Dat zijn cijfers die nergens anders in de Nederlandse geschiedenis te vinden zijn. Dat moet in de schoolboeken staan", vindt 't Hart. "Zulke gruwelijkheden kennen we vooral van de kant van Alva."


Genocide?

Leo Adriaenssen, een promovendus van 't Hart, schreef in Staatsvormend geweld over de oorlogstactieken van 'nationale helden' als Willem van Oranje in de Meierij. "Het kwam er op neer dat het gewone leven op het platteland onmogelijk werd gemaakt", aldus 't Hart.
Aanvankelijk wilde hij het geweld als genocide bestempelen, maar zwakte het uiteindelijk af tot een vergelijking met de Holodomor. Die Oekraïense hongersnood in de jaren 30 van de vorige eeuw werd veroorzaakt door het radicale landbouwbeleid van Stalin.


Mosmuller, schrijver van het pamflet, eist een grondig nieuw onderzoek naar deze "onderbelichte" kant van de vaderlandse geschiedenis. Of dat nodig is, vindt 't Hart moeilijk om te zeggen. Wel merkt ze op dat men deze oorlogstactieken destijds "erbij vond horen". "Het was officieel door de Staten-Generaal bekrachtigd beleid."

In haar werkveld ziet ze wel dat dergelijke misdaden van de Hollandse helden weinig wordt opgepikt. Ook eerdere media-aandacht voor het onderwerp bracht weinig teweeg. Mensen herkennen dit beeld niet als iets dat bij onze vaderlandse geschiedenis hoort, concludeert ze.
"Het zou goed zijn om te erkennen dat Willem van Oranje en prins Maurits niet alleen geweldige helden zijn", besluit de historica. "Het waren ook gewelddadige figuren die grote delen van Nederland bewust hebben verwoest."



(Bevat een audiodeel)

[The Lawspeaker]

De dissertatie "Staatsvormend geweld" kan hier worden gelezen.

[Dandelion]

Inderdaad. Alle Katholieke kerken werden zo in bezet genomen door de Calvinisten, vergelijkbaar met wat de Sovjets met kerken deden. Zelfs daar waar de Protestantse gemeenten eigenlijk te klein waren om in het onderhoud van het gebouw te voorzien werd de lokale kerk gewoon in beslag genomen, wat soms leidde tot Katholieken die hun oude schuurkerk de voorkeur gaven omdat hun oude kerk die ze terugkregen in verre staat van verval was geraakt.
Nu, de ongelijkheden zijn weggewerkt en er heeft een verzoening plaatsgevonden, maar daar is een lange tijd over gegaan en een staatsmythe doet de historische waarheid geen recht aan.

Interessante historie, trouwens. Vooral in kleine dorpen vind je nog sporen terug van de oude situatie, waar het - vroeger streng Calvinistische - Land van Axel mede dankzij industrialisatie 'wereldser' is geworden (massale instroom van werkzoekenden). De dorpen zijn wat dat betreft in de tijd blijven steken. Laatst was ik zo in Krabbendijke, vriendelijke mensen, daar niet van, maar erg streng Calvinistisch dat me toch een 'buitenstaander'-gevoel bezorgde. Ooit was Terneuzen net zoals hen.

[Dandelion]

Op een later tijdstip beseften de Calvinisten dat ze met een grote Katholieke populatie zaten en dat die niet van plan waren zich te bekeren. De tijden van Reformatie waren voorbij en dit was een nieuwe generatie trouw aan de Oude Kerk die inmiddels veel minder corrupt was.

Toen werd een 'gedoogbeleid' ingevoerd waarin schuurkerken en schuilkerken werden getolereerd met medeweten van de gezagsvoerders. Eigenlijk niet zo verschillend van het huidige gedoogbeleid inzake marihuana, maar dan voor het levensbeschouwelijke. Officieel verboden in het openbaar, in praktijk niet vervolgd in besloten ruimten. Nederland blijft altijd dezelfde.

Helaas hing er veel belasting aan vast en bleven Katholieke Nederlanders ietwat van tweederangsburgers.

[Dandelion]

Dit is een stap in de goede richting. De geschiedenis is complexer dan die van de staatsmythen van de Nederlandse Republiek/Nederland of die van België.

[The Lawspeaker]

Die eeuw van goud ging aan Brabant en Limburg voorbij



‘Het verzoek van de Brabantse steden om toetreding tot de Staten Generaal’, Theodoor van Thulden (1606-1669) Beeld Collectie Noordbrabants Museum

Runa Hellinga
27 september 2019, 11:50

Het Amsterdam Museum doet de term Gouden Eeuw in de ban, omdat de welvaart van toen ten koste ging van slaven en de koloniën. Maar ook in Limburg en Noord-Brabant was de zeventiende eeuw geen feest: daar werd de Tachtigjarige Oorlog uitgevochten.

De Papenbril. Zo noemden de Bosschenaren het fort dat na 1629 net buiten de stadsmuren verrees. Het moest de stad verdedigen tegen de Spanjaarden. Maar dat niet alleen. Veel inwoners waren katholiek en Spaansgezind en de Citadel, zoals het bouwwerk tegenwoordig heet, was ook bedoeld om opstanden in de stad in de kiem te smoren. Om de kanonnen daarvoor schootsveld te geven, werd een deel van de huizen gesloopt.

Stadhouder Frederik Hendrik, die het fort liet bouwen, had er maanden over gedaan om de stad op de Spanjaarden te veroveren. Den Bosch was niet alleen van strategisch belang, het gold ook als onbetrouwbaar. Per slot van rekening hadden de katholieke Bosschenaren in 1579 na anti-protestantse rellen zelf de Spaanse kant gekozen.

Die verovering voelde destijds als een bezetting, zeggen historici Wouter Loeff en Robin Hoeks van Erfgoed Brabant in Den Bosch. De schutterij moest haar wapens en vaandels inleveren, de katholieken raakten hun kerken en de stadsnotabelen hun bestuurlijke functies kwijt. Ze werden vervangen door protestanten. Het was een voorproefje van wat heel Noord-Brabant in 1648 te wachten stond, toen het aan het einde van de Tachtigjarige Oorlog als nieuwe provincie definitief deel werd van de Republiek der Zeven Verenigde Nederlanden.

Terwijl de oorlog woedt is de welvaart ongekend
In 1629 is de oorlog nog volop aan de gang. Maar paradoxaal genoeg is het voor de toenmalige republiek, dat wil zeggen voor de provincies boven de rivieren, ook een tijd van ongekende welvaart, zo ongekend dat die later als de Gouden Eeuw de geschiedenisboekjes in zal gaan.

Handel en nijverheid floreren. Vanuit Amsterdam varen schepen naar de Oost, naar Afrika en naar Amerika. De Amsterdamse burgerij tafelt met delicatessen uit verre landen en een reiziger merkt op dat zelfs de dienstmeisjes goed eten. De schilderkunst bloeit en Leiden ontwikkelt zich tot het Harvard van die dagen: een universiteitsstad die wetenschappers uit heel Europa trekt.

Het feit dat die welvaart mede verdiend werd over de ruggen van slaven en ten koste van de koloniën was voor het Amsterdam Museum reden om de term Gouden Eeuw in de ban te doen. Dat leidde, niet geheel onverwacht, tot veel discussie. Zo noemde VVD-Kamerlid Zohair El Yassini het laf om de geschiedenis te herschrijven.

Toch zijn er ook redenen die niets met het koloniale verleden te maken hebben om kanttekeningen te zetten bij dat begrip Gouden Eeuw, want voor lang niet alle delen van Nederland is de zeventiende eeuw een tijd van welvaart. Vanuit Noord-Brabants en Limburgs perspectief bekeken is het misschien juist vreemd dat die term pas nu ter discussie wordt gesteld.

In Helmond, Eindhoven, Oisterwijk wordt geplunderd en verkracht
Na 1588 is de militaire situatie zo geconsolideerd, dat de provincies boven de rivieren officieel een zelfstandige staat kunnen proclameren. Ze zijn zo goed als baas in eigen huis en vanaf dat moment wordt de Tachtigjarige Oorlog vooral uitgevochten op het grondgebied van de zuidelijke Nederlanden. Beneden de rivieren ziet de situatie er dan ook heel anders uit.

Het noorden van het Hertogdom Brabant ligt decennialang in de frontlinie, waar beide partijen huishouden. De geschiedenis van plaatsen als Helmond, Eindhoven en Oisterwijk leest als een aaneenrijging van plunderingen, brandstichtingen en verkrachtingen. Steden worden belegerd en uitgehongerd, soms maandenlang. Het overkomt Breda, de stad van het turfschip, zelfs twee maal. In 1625 nemen Spaanse troepen de stad in na een belegering van elf maanden. Twaalf jaar later kost het Frederik Hendrik elf weken om de stad terug te veroveren.

Boeren worden dubbel gepakt: ze moeten de troepen voeden en tegelijk vernielen soldaten hun oogsten om te voorkomen dat de tegenstander te eten heeft. Nadat Den Bosch wordt veroverd door de Staatse troepen, blijft lang onduidelijk wie de baas is op het omringende platteland, met als gevolg dat de boeren van beide partijen belastingheffingen opgelegd krijgen.

Te weinig protestanten om de kerken te vullen
Bij de Vrede van Munster in 1648 wordt het Hertogdom Brabant opgesplitst. Een deel blijft Spaans (en zal uiteindelijk Belgisch worden), het door de republiek veroverde deel wordt Nederlands, net als een deel van Limburg. Maar volwaardige provincies worden beide gebieden niet.

In het stadhuis van Den Bosch hangt een schilderij waarop een vrouwenfiguur die de Brabantse steden symboliseert, smeekt om als gelijkwaardige tot de Staten-Generaal toegelaten te worden. Dat gebeurt niet.

Staten-Brabant, zoals Noord-Brabant dan heet, komt net als Limburg onder direct bewind van de Staten-Generaal. Katholieke kerken en kloosters worden in beslag genomen en gelovigen zoeken hun toevlucht in onopvallende schuilkerken. Katholieken mogen geen officiële functies meer bekleden en protestanten nemen hun posities over, meestal nieuwkomers van buitenaf. Die krijgen ook de kerkgebouwen, maar ze zijn met zo weinig dat de meeste kerken vervallen. De belasting blijft hoog en Hollandse regenten kopen landgoederen en bouwen landhuizen. Brabant wordt, vinden veel Brabanders, een Hollands wingewest.

Maar dat beeld is toch wat te eenvoudig, menen Loeff en Hoeks. Brabant was inderdaad niet gelijkwaardig aan de andere provincies en er was armoede, maar die kwam zeker niet alleen voort uit die ongelijkwaardigheid. Boeren leden onder een langdurige landbouwcrisis en er was sprake van enorme standsverschillen. “Rijke Brabanders hadden vaak familie boven de rivieren en namen, ook tijdens de Tachtigjarige Oorlog al, deel aan de handel en in de VOC”, zegt Loeff.

Pas Napoleon brengt gelijkwaardigheid
Militaire belangen spelen een rol in de aparte status van Noord-Brabant. De Staten-Generaal zien de provincie als bufferzone bij een aanval uit het zuiden. Aan de Brabantse zijde van de grote rivieren komt wat nu de zuidelijke waterlinie heet, een verdedigingslinie van forten en versterkingen, waarvan ook het fort in Den Bosch deel uitmaakt. In geval van nood zullen hele gebieden onder water worden gezet. “Zo’n besluit neem je niet zo makkelijk als de getroffenen er ook een stem in hebben,” zegt Loeff.

Pas met de komst van Napoleon worden Noord-Brabant en Limburg gelijkwaardige delen van het Rijk en na de Vrede van Wenen in 1814 krijgen ze eindelijk hun felbegeerde plek in de Staten-Generaal. Dankzij de door de Fransen ingevoerde godsdienstvrijheid krijgt de katholieke kerk veel van haar bezittingen terug en wordt de grondslag gelegd wat voor het Rijke Roomse Leven zal gaan heten.

En daarmee ontstaat ook de basis voor een nieuw Brabants zelfbewustzijn dat vooral in de jaren twintig en dertig van de vorige eeuw tot bloei komt. Loeff: “In die tijd zie je het Brabants regionalisme erg sterk worden.”

Brabanders verwijzen dan al snel naar zaken als carnaval en hun Bourgondische leefstijl. Maar onderdeel van dat zelfbewustzijn is ook een afkeer van de nationale overheid die zich in de statentijd niet geliefd had gemaakt. De basis is het gevoel dat Noord-Brabant nog steeds als een wingewest wordt behandeld, maar dat beeld klopt tegen die tijd al niet meer, zeggen Loeff en Hoeks. Eind negentiende eeuw is er enorm in Noord-Brabant geïnvesteerd en de industrialisatie van steden als Eindhoven en Tilburg hebben een groot effect op de welvaart.

Nu gaan bedrijven naar lagelonenland China, toen gingen ze naar Brabant
Maar er zijn ook begrijpelijke grieven. Zo duurde het tot de jaren twintig voor Noord-Brabant een universiteit kreeg en wie naar de huidige rijksuitgaven voor kunst en cultuur kijkt, snapt Brabantse politici die menen dat daar iets scheefgetrokken is. In 2016 besteedde het rijk in Noord-Holland omgerekend per inwoner 65 euro voor culturele doeleinden en in Noord-Brabant 9,5 euro. Aan de andere kant: de kosten van het Rijksmuseum liggen vele malen hoger dan die van het Van Abbemuseum in Eindhoven.

Noord-Brabant, met name het oostelijk deel, heeft geen reden meer om zich achtergesteld te voelen, zegt ook Frits Oevering, die voor de Rabobank regionale verschillen onderzoekt. Haast integendeel, meent hij: “De pareltjes van het Nederlandse bedrijfsleven zitten juist in die regio.”

Maar het gevoel van achtergesteldheid was in het verleden zeker terecht, voegt hij toe. De provincie telde lange tijd echt minder mee en in de negentiende eeuw lagen de lonen beduidend lager dan elders. Dat, en de vele grote katholieke gezinnen, was overigens ook precies wat Noord-Brabant uit het slop haalde: zoals investeerders nu naar China gaan, trokken sigarenfabrikanten, textielbedrijven en Philips destijds naar Noord-Brabant, vanwege de ruime aanwezigheid van goedkope arbeidskrachten.

Tegenwoordig is er eerder sprake van verschillen binnen de provincie zelf. “Eindhoven trekt mensen aan met zijn hightech-industrie, maar in Breda is de situatie anders. Daar zie je vaak dat mensen forensen en elders werken.”

[The Lawspeaker]

Bezoekers bekijken 'Meisje met de parel' in het Mauritshuis, een pronkstuk uit de Gouden Eeuw die 'Holland' rijkdom bracht. In Brabant was men in die tijd slechter af. © ANP

Gouden Eeuw ter discussie: De zuidelijke Nederlanden waren niet te benijden

Opinie Een pleidooi om de geschiedenis van Brabant eenzelfde gewicht te geven als de Gouden Eeuw voor 'Holland'.

Het begrip 'Gouden Eeuw' is ons vanaf onze prilste jeugd op school ingeprent. Alleen geldt deze aanduiding voornamelijk voor de Hollandse steden en Utrecht. In een ingezonden bericht in de krant werd dan ook voorgesteld om te spreken van 'Hollandse Gouden Eeuw'.

Dat er tijdens de Gouden Eeuw ook sprake is geweest van uitbuiting in de koloniën (lees: wingewesten) en dat er slavernij was en dat er zowel binnenlands als buitenlands oorlogen werden gevoerd, zou bij de vaderlandse geschiedschrijving een evenredige plek moeten hebben. Opdat alle aspecten, die uiteindelijk hebben geleid tot wat Nederland nu is, evenwichtig worden belicht en beschreven.

Wat hierbij zeker niet achterwege mag blijven, is de bijzondere en bepaald niet te benijden positie waarin de zuidelijke Nederlanden zich bevonden. Een feitelijke onderbouwing is terug te vinden in het boek Staatsvormend Geweld van Leo Adriaenssen (1945-2012), die aan de hand van gedegen archiefonderzoek tot een beeld komt dat maar weinig aan een Gouden Eeuw doet denken. Integendeel, hij komt tot schrikbarende conclusies waar maar weinigen (ook in het zuiden) weet van hebben.

Schade
Enkele conclusies uit dit onderzoek:

- De demografische en economische schade vooral in het zuiden ten gevolge van het oorlogsgeweld was immens;

- Het waren vooral de Hollandse kooplieden die hier tijdens de Tachtigjarige Oorlog baat bij hadden, onder meer doordat zij de Spanjaarden en Portugezen konden verdringen uit de beide Indiën;

- De oorlogvoerende staten gedroegen zich jegens de plattelandsbevolking als misdaadsyndicaten. Onder meer wordt in deze archiefstudie onderzocht of de ontvolking van de Meierij aan het einde van de 16de eeuw kan worden aangemerkt als genocide (in opdracht van Willem van Oranje, Maurits van Nassau en de Staten-Generaal). Overigens ook de Spaanse troepen maakten zich schuldig aan uitbuiting, moord, verkrachting, brandschatting en roof.

- De finale bevrijding van de Spaanse overheersing luidde een periode van culturele (religieuze), politieke en economische achterstelling in, die anderhalve eeuw zou duren. Deze generaliteitslanden (lees: zuidelijke Nederlanden) werden in economisch opzicht als wingewesten door de Republiek uitgebuit, met zware belastingen en heffingen. Zoals één auteur het stelt: 'Terug in de Nederlandse schoot werden deze zogenoemde Generaliteitslanden lange tijd bestuurd als een soort interne koloniën, waarbij katholieken als tweederangs burgers werden behandeld, tot ver in de negentiende eeuw'.

We hebben het hier over een substantiëel deel van het huidige Nederland, dat op geen enkele wijze iets heeft meegekregen van deze Gouden Eeuw, integendeel, de 'rijke' Republiek is mede oorzaak geweest van deze schrijnende periode in de zuidelijke Nederlanden. Eigenlijk startte deze onderdrukking van het katholieke zuiden al in de tweede helft van de 16de eeuw (Beeldenstorm, 1566).

Om een evenwichtig beeld te schetsen van het wordingsproces van de Nederlandse Staat moeten bij de beschrijving van de Gouden Eeuw ook de negatieve aspecten daarvan, zoals slavernij en oorlogen, met evenveel gewicht worden meegenomen. Wat deze oorlogen en onderdrukking gedurende ongeveer twee eeuwen voor het hele zuidelijk deel van ons huidige Nederland heeft betekend, verdient dan ook minstens zoveel aandacht in onze nationale geschiedschrijving als de Hollandse Gouden Eeuw. En dan vooral ook de zeer bedenkelijke rol die 'Holland' hierin heeft gespeeld.

Parel
Dit alles neemt niet weg dat Brabant de laatste honderd jaar weer is opgestaan tot wat het nu is, met als parel de regio Eindhoven met de inmiddels wereldvermaarde innovatiekracht, High Tech Campus en techbedrijven. Kortom, Brabant vormt gelukkig weer een volwaardig en gerespecteerd deel van ons Nederland.

Een evenwichtige beschrijving van de geschiedenis is niet alleen noodzakelijk, maar zal ook zeker een positieve bijdrage leveren aan onze gezamenlijke Nederlandse identiteitsgedachte.

[Dandelion]

In Nederland (ook in België) heerst soms zelfs een erg simplistische kijk op geschiedenis. Ik herinner me nog toen ik het had over de Zuidelijke Nederlanden en ik beledigde Nederlanders door de voorloper van het hedendaagse België 'Nederlanden' te noemen. Duidelijk overschatte ik mijn gesprekspartner. Echt van die patriotische protestantse Nederlanders die zelf niet beseffen dat ze een staatsmythe van na 1830 volgen.

Het erge is. In Nederland is men expert in het verkopen van gebakken lucht. Iemand die ergens niks van afweet heeft daar steevast wel een uitgesproken mening over, daarom ook dat ik kennis aannem en erover uitwijdde in dieper detail.

Ik legde hen ook uit dat België eigenlijk de Latijnse naam voor Nederland is. Haha.

Zelf verwacht ik ook dat inzicht en kennis zullen verhogen de komende decennia, daarom zien we vaker artikels als die jij hier nu linkt. Ik kan er enkel blijer om worden. Het is een soort reveil.

[The Lawspeaker]

In Nederland heerst soms zelfs een erg simplistische kijk op geschiedneis. Ik herinner me nog toen ik het had over de Zuidelijke Nederlanden en ik beledigde Nederlanders door de voorloper van het hedendaagse België 'Nederlanden' te noemen. Duidelijk overschatte ik mijn gesprekspartner. Echt van die patriotische protestantse Nederlanders die zelf niet beseffen dat ze een staatsmythe van na 1830 volgen.

Het erge is. In Nederland is men expert in het verkopen van gebakken lucht. Iemand die ergens niks van afweet heeft daar steevast wel een uitgesproken mening over, daarom ook dat ik kennis aannem en erover uitwijdde in dieper detail.

Een zuiver Orangistische en protestantse staatsmythe om zichzelf in de geschiedenis te schrijven, terwijl het eigenlijk gewoon een stel coupplegers waren.