De Nederlandse slachtoffers van de Titanic

[sioned]

tijdens de ondergang van de Titanic stierven ook drie Nederlanders...

Wessel Adrianus van der Brugge (Delfshaven, 17 oktober 1873 – Atlantische Oceaan, 15 april 1912) was een van de drie Nederlanders aan boord van de RMS Titanic. Evenmin als de twee andere Nederlanders (jhr. J.H. Reuchlin en Hendrik Bolhuis) overleefde hij de scheepsramp die het einde betekende van de eerste vaart van het onzinkbaar geachte schip niet.
Van der Brugge was stoker aan boord van het schip. Hij had twee broers en één zuster. Deze laatste - Cornelia - was al een aantal jaren voorafgaand aan de ramp, op zoek naar haar broer. Via het ministerie van Buitenlandse Zaken was haar in eerste instantie gemeld dat Wessel in Zuid-Amerika zou zijn. Pas op 31 augustus 1912 werd haar duidelijk dat haar broer was overleden tijdens het zinken van de Titanic. Zijn lichaam werd - als het al geborgen werd - nooit geïdentificeerd.

Jonkheer Johan George Reuchlin (Rotterdam, 6 december 1874 - Atlantische Oceaan, 15 april 1912) was een Nederlands ondernemer. Naast Hendrik Bolhuis en Wessel van der Brugge was hij een van de drie Nederlandse opvarenden aan boord van de RMS Titanic, die op 15 april 1912 zonk na een aanvaring met een ijsberg. Reuchlin overleefde net als zijn twee landgenoten deze ramp niet. Johan George was een zoon van Otto Reuchlin, directeur van de Holland-Amerika Lijn (HAL), en Carolina Helena Schumacher. Hij volgde in de voetsporen van zijn vader en was eerst bureauchef van het bedrijf, alvorens zelf directeur te worden. In 1905 trouwde hij met Agatha Maria Elink Schuurman. Zij hadden drie kinderen: Henri, Carolina en Maarten.
Reuchlin voer mee op de Titanic op uitnodiging van de rederij White Star Line, die hoopte dat Reuchlin, die toen directeur van de HAL was, onder de indruk zou zijn van het schip. Reuchlin liet per telex het thuisfront weten dat hij tevreden was met het schip. De HAL had toen al bij Harland and Wolff in Belfast, bouwer van de Titanic, de Statendam II besteld. Het schip voer echter niet voor de HAL omdat na de uitbraak van de Eerste Wereldoorlog de Engelse overheid het liet verbouwen voor troepentransport.
Aan de familieleden van de omgekomen passagiers van de Titanic werd geen hulp geboden en zij kregen geen uitkering van de overheid. De weduwe Reuchlin kreeg een jaargeld van de HAL. De Hoge Raad verklaarde in een arrest dat zij hierover geen schenkingsrechten hoefde te betalen, omdat de Holland-Amerika Lijn een dringende morele plicht had in haar onderhoud te voorzien en daarmee tegemoetkwam aan een natuurlijke verbintenis. In 1985 werd het wrak van de Titanic gevonden. Na Chicago, Parijs en Los Angeles worden vanaf 14 november 2013 artefacten geëxposeerd in Amsterdam-Expo.

Tot 2011 werd aangenomen dat Reuchlin in Cherbourg aan boord ging, maar in de persoonlijke briefwisseling van Reuchlin aan zijn vrouw ontdekte de Belgische journalist Dirk Musschoot, auteur van het boek '100 Jaar Titanic: Het verhaal van de Belgen en de Nederlanders', dat hij via Hoek van Holland naar Harwich reisde en zo via Londen naar Southampton, waar hij op de Titanic inscheepte. Reuchlin reisde in de eerste klasse en in een brief aan zijn vrouw beschreef hij de bijna-aanvaring tussen de Titanic en het schip SS New York (American Line), waarvan hij in de haven van Southampton getuige was geweest. Tijdens zijn reis stuurde Reuchlin enkele brieven en telegrammen, waaruit bleek dat de reis hem goed beviel.
Naar eigentijdse getuigenissen ondernam Reuchlin geen pogingen om zijn eigen leven te redden. Reuchlins lichaam is - zo het al geborgen is - nooit geïdentificeerd.

Hendrik (Hennie) Bolhuis (Wittewierum, 26 december 1884 – Atlantische Oceaan, 15 april 1912) was een Nederlandse kok aan boord van de Titanic. Net als de overige twee Nederlanders aan boord, ondernemer jhr. Johan George Reuchlin en stoker Wessel van der Brugge, overleefde hij de scheepsramp met dit onzinkbaar geachte schip niet.
Bolhuis werd in 1884 geboren als zoon van Hindrik Bolhuis en Anje Kooima. Hij groeide op in de stad Groningen waar zijn ouders een kruidenierszaak dreven in de Steentilstraat. Hij werkte enige jaren als bakkersknecht in de Oude Ebbingestraat, waar hij ook op kamers ging wonen. Nadien volgde hij in Utrecht waarschijnlijk een koksopleiding. Na de dood van zijn ouders in 1910, trok hij de wijde wereld in. Hij werkte in hotels in Monte Carlo, Parijs en Oostende. Mooie Hennie, zoals zijn bijnaam luidde, trad in 1911 als kok in dienst van de White Star Line, aan boord van de RMS Olympic. In 1912 werd hij een van de 81 medewerkers van het keukenpersoneel aan boord van de Titanic, waar hij werkte als voorsnijder in de keuken van het à-la-carterestaurant. Als kok in een overwegend uit Fransen bestaande keukenbrigade, had Bolhuis weinig kans om de ramp te overleven. Van de tachtig medewerkers van het restaurant zouden er slechts drie de ramp overleven, de twee caissières en de klerk die werkzaam was in de keuken.

Zijn lichaam werd - zo het al werd geborgen - nooit geïdentificeerd. Bolhuis' broer Klaas vernam het nieuws van de dood van zijn broer pas in de zomer van 1912. Hij ontving het restant van Bolhuis' spaarbankboekje en een deel achterstallig salaris van de White Star Line. De familie plaatste een rouwadvertentie in het Nieuwsblad van het Noorden: Heden den 22en Juli ontvingen wij het treurige bericht uit Monte Carlo dat onze geliefde broer Hendrik in de ouderdom van 27 jaar, bij het vergaan van de "Titanic", den 14en April op zoo jammerlijke wijze het leven verloor.

[Lis3]

Heel interessant om te lezen! Dankjewel voor het delen