[YOUTUBE]95k556aQLUU[/YOUTUBE]
Jacques Brel - Amsterdam
Origineel:
Dans le port d’Amsterdam
Y a des marins qui chantent
Les rêves qui les hantent
Au large d’Amsterdam
Dans le port d’Amsterdam
Y a des marins qui dorment
Comme des oriflammes
Le long des berges mornes
Dans le port d’Amsterdam
Y a des marins qui meurent
Pleins de bière et de drames
Aux premières lueurs
Mais dans le port d’Amsterdam
Y a des marins qui naissent
Dans la chaleur épaisse
Des langueurs océanes
Dans le port d’Amsterdam
Y a des marins qui mangent
Sur des nappes trop blanches
Des poissons ruisselants
Ils vous montrent des dents
A croquer la fortune
A décroisser la lune
A bouffer des haubans
Et ça sent la morue
Jusque dans le cœur des frites
Que leurs grosses mains invitent
A revenir en plus
Puis se lèvent en riant
Dans un bruit de tempête
Referment leur braguette
Et sortent en rotant
Dans le port d’Amsterdam
Y a des marins qui dansent
En se frottant la panse
Sur la panse des femmes
Et ils tournent et ils dansent
Comme des soleils crachés
Dans le son déchiré
D’un accordéon rance
Ils se tordent le cou
Pour mieux s’entendre rire
Jusqu’à ce que tout à coup
L’accordéon expire
Alors le geste grave
Alors le regard fier
Ils ramènent leur batave
Jusqu’en pleine lumière
Dans le port d’Amsterdam
Y a des marins qui boivent
Et qui boivent et reboivent
Et qui reboivent encore
Ils boivent à la santé
Des putains d’Amsterdam
De Hambourg ou d’ailleurs
Enfin ils boivent aux dames
Qui leur donnent leur joli corps
Qui leur donnent leur vertu
Pour une pièce en or
Et quand ils ont bien bu
Se plantent le nez au ciel
Se mouchent dans les étoiles
Et ils pissent comme je pleure
Sur les femmes infidèles
Dans le port d’Amsterdam
Dans le port d’Amsterdam.
Nederlands:
In havenstad Amsterdam, waar de zeelieden lallen
En hun nachtmerries schallen, over oud Amsterdam
In havenstad Amsterdam, waar de zeelieden dronken
Als een wimpel zo lam in de dokken gaan ronken
In havenstad Amsterdam, waar de zeeman verzuipt
Vol van bier en van gram, tot de morgen ontluikt
Maar in havenstad Amsterdam, waar de zeeman ontwaakt
Als de warmte weer blaakt boven Damrak en Dam
In havenstad Amsterdam, waar de zeelieden bikken
Zilv'ren haringen slikken, bij de staart, uit de hand
Van de hand in de tand smijten zij met hun knaken
Want ze zullen 'm raken, als een kat in het wand
En ze stinken naar aal in hun grof blauwe trui
En ze stinken naar ui, daarmee doen ze hun maal
Na dat maal staan ze op om hun broek dicht te knopen
En dan gaan ze weer lopen en het boert in hun kop
Havenstad Amsterdam, waar de zeelieden zwieren
De meiden versieren, buik aan buik, lekker klam
En ze draaien hun wals als een wervelende storm
Op de klanken zo vals, van een accordeon
En zo rood als een kreeft happen zij naar wat lucht
Tot opeens met een zucht de muziek het begeeft
En met een air van gewicht voeren zij hun meid
Hun Mokumse meid weer terug in het licht
Havenstad Amsterdam waar de zeelieden zuipen
Zuipen en zuipen en nog maar eens zuipen
En ze zuipen op het geluk van een hoer op de Wallen
Of een Hamburgse hoer, nou ja, van een goed stuk
Voor degeen die zichzelf en haar jeugd heeft geschonken
Voor een gulden of elf, en dan zijn ze goed dronken
En met wankelende lijven lozen zij hun drank
En ze pissen als ik jank op de ontrouw der wijven
Bookmarks